Ölü dil: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmemiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Değişiklik özeti yok |
|||
9. satır:
Anadilinin yaşaması, yani ölü dil haline gelmemesi için, günümüz koşullarında bir devlet desteği bulunması ya da en azından anadiline yönelik ve devlet makamlarından gelme baskıların olmaması, özellikle anadilinin kamu yaşamına da taşınabilmesi gerekir.Örneğin İsrail'de sadece iki köyde konuşulan Adıgece, bir okul eğitimi dili yapıldığı, Adıgece devletçe koruma altına alındığı ve genel anlamda devletçe asimilasyon politikası da benimsenmediği için, varlığını korumuştur.Ama asimilasyona karşı çıkılmayan Arap ülkelerinde-özellikle asimilasyonun en yoğun bir biçimde görüldüğü ve desteklendiği Türkiye'de-İsrail'dekinin tam tersi bir durum sözkonusudur.
Asimilasyon (ölüm) süreci içine giren bir dil, önlem alınmadığı takdirde yok olur.Anadilini yitiren ana (büyük) kitle, kendinden ayrı ya da ana kitleden kopuk olarak başka yerlerde ve izole biçimde henüz anadilini konuşmakta olan küçük kalıntı gruplarını da, temas kurması halinde olumsuz anlamda etkileyebilir, o küçük yerlerde de anadilinin bırakması sürecini hızlandırabilir.Örneğin Düzce'de 1972 yılında Adigece (Şapsığca) çoğu köylerde birden bire bırakılmış, Adıgeceyi konuşmayı sürdüren köyler de bir iki yıl içinde dili bırakmış, ama durumdan habersiz olarak başka yerlerde yaşayan ailelerin çocukları Adıgece konuşmayı sürdürmüş, bu çocuklar Düzce'ye geldiklerinde şoka uğramış, dilin konuşulmamasına tepki göstermiş, bir süre sonra, onlar da topluma uyarak Türkçe konuşmaya başlamışlardır.Sonunda birinci dili (anadilini) bilen, ama konuşmayan ve çocuklarına da öğretmek istemeyen ya da öğretemeyen bireylerin ölümüyle de, anadili ölü bir dil haline gelir.(Çok öznel bir madde bu...)
[[Kategori:Nesli tükenmiş diller| ]]
| |||