İtalyan yeni gerçekçiliği: Revizyonlar arasındaki fark

İtalyan Yeni Gerçekçilik Akımı [[1930]]'lu ve [[1940]]'lı yıllardaki [[Mussolini]] döneminin [[Beyaz Telefon Filmleri]] olarak da adlandırılan pembe salon filmlerine bir tepki olarak doğmuştur. Bu tür filmler savaş sonrasının ekonomik kaos ve belirsizlik ortamında ortaya çıkmış olan yoksulluk, işsizlik, umutsuzluk ve ahlaki çöküş gibi temaları işlerler, salon filmlerinin aksine hayal kırıklığına uğramış çalışan insanların gündelik sorunlarına eğilirler.

 

İtalyan Yeni Gerçekçilik Akımının tohumları ''Cinema'' dergisinde bir araya gelmiş bir grup sinema eleştirmeni tarafından atılmıştı. Bu eleştirmenler arasında [[Michelangelo Antonioni]], [[Luchino Visconti]], [[Gianni Puccini]], [[Cesare Zavattini]], [[Giuseppe De Santis]], ve [[Pietro Ingrao]] da vardı. Bu yazarlar politik konularda yazamıyorlardı zira derginin yazı işleri müdürü [[Benito Mussolini]]'nin oğlu olan [[Vittorio Mussolini]]'den başkası değildi. Onlar da o yıllarda film endüstrisinin başını çeken [[Beyaz Telefon Filmleri]]'ni eleştirmeye koyuldular. Bu Yeni Gerçekçiler

aslında [[Fransız Şiirsel Gerçekçiliği]]'nden etkilenmişlerdi. Hem Antonioni hem de Visconti [[Jean Renoir]]'la çalışma fırsatını bulmuşlardı. İtalyan Yeni Gerçekçik Akımı da kendisinden sonra gelen Fransız [[Yeni Dalga]] akımını etkilemiştir.

 

Bu tür filmler sıradan insanların gündelik yaşamlarına sempatik bir bakış açısıyla eğilirken hemen kolaycı ahlaki yargılara varmıyorlardı. Soyut fikirlerden çok duygulara vurgu yapılıyordu. [[Hümanist]] bakış açısı ön plandaydı. Kameralar stüdyodan dışarıya, sokağa taşındı. Sokaklarda yapılan çekimlerde doğal gün ışığı daha çok kullanıldı. Çekimler sessiz olarak yapılıyor, sesler filme dublajla sonradan ekleniyordu. Bu da yönetmenlere daha fazla esneklik sağlıyordu. Belgesel filmleri andırır bir kadraj tercih edildi ve yine belgesellerde olduğu gibi kameraların zaman zaman elde de taşınarak kullanılması ve serbest kamera hareketleri yönetmenlerin özgürlüğünü arttırdı. Yönetmenler profesyonel olmayan oyuncularla doğaçlama oyunculuğu tercih ettiler. Zaten alışılmış şekilde klasik bir dramatik hikaye örgüsü de yoktu. Edebi diyalogların yerine doğaçlama konuşmalar vardı. Kurguda da aşırılığa kaçılmıyor mümkün olduğunca basit doğal bir kurgu tercih ediliyordu. Aynı zamanda bu filmler çok düşük bütçelerle çekiliyorlardı.

 

* ''[[Roma, Açık Şehir]] ([[Roma, Città Aperta]]'', [[Roberto Rossellini]], (1945)

* ''[[Sciuscià]]'' [[Vittorio De Sica]], (1946)

* ''[[Sonsuz Sokaklar]] ([[La Strada]])'' [[Federico Fellini]], (1954)

 

* [[Federico Fellini]]

* [[Vittorio De Sica]]