III. George: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmemiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
→Amerikan Bağımsızlık Savaşı: Yazım hatası düzeltildi Etiketler: Mobil değişiklik mobil uygulama değişikliği Android uygulaması değişikliği |
Etiketler: Mobil değişiklik mobil uygulama değişikliği Android uygulaması değişikliği |
||
64. satır:
George III, kendi bakanlarının görüşlerine rağmen İngiltere'yi Amerika'daki devrimcilerle inatla savaş halinde tutmaya çalışmakla suçlanıyor. <ref> O'Shaughnessy, ch 1 </ref> İngiliz tarihçinin sözleriyle [[Sir George Trevelyan, 2. Baronet | George Otto Trevelyan]], Kral "Amerikalıların bağımsızlığını asla kabul etmemeye ve ebedi olacağı vaat edilen bir savaşın süresiz uzamasıyla onların hakaretlerini cezalandırmaya" kararlıydı. <ref> Trevelyan. , cilt. 1 s. 4 </ref> Kral "doğal ve kaçınılmaz bir süreçle hoşnutsuzluk ve hayal kırıklığının pişmanlığa ve pişmanlığa dönüştüğü güne kadar isyancıları taciz, endişeli ve fakir tutmak" istedi. <ref> Trevelyan, cilt. 1 s. 5 </ref> Daha sonraki tarihçiler George'u, hiçbir kralın bu kadar geniş bir bölgeyi isteyerek teslim etmeyeceğini söyleyerek savunurlar, <ref name = dnb/> <ref name = cg> Cannon ve Griffiths, s. 510–511 </ref> ve davranışı Avrupa'daki çağdaş hükümdarlardan çok daha az acımasızdı. <ref> Brooke, s. 183 </ref> Saratoga'dan sonra hem Parlamento hem de İngiliz halkı savaştan yanaydı; işe alım yüksek seviyelerde gerçekleşti ve siyasi muhalifler sesli olmasına rağmen küçük bir azınlık olarak kaldılar. <ref name = dnb/> <ref> Brooke, s. 180–182, 192, 223 </ref> Amerika'daki aksiliklerle, Prime Bakan [[Lord North]] gücü daha yetenekli olduğunu düşündüğü [[Lord Chatham]] 'a devretmek istedi, ancak George bunu yapmayı reddetti; bunun yerine Chatham'ın Kuzey yönetiminde bir alt bakan olarak görev yapmasını önerdi, ancak Chatham işbirliği yapmayı reddetti. Aynı yıl daha sonra öldü. <ref> Hibbert, s. 156–157 </ref> 1778'in başlarında [[Erken modern Fransa | Fransa]] (İngiltere'nin baş rakibi) bir [[İttifak Antlaşması (1778) imzaladı. Amerika Birleşik Devletleri ile | ittifak antlaşması]] ve çatışma tırmandı. Birleşik Devletler ve Fransa'ya kısa süre sonra [[İspanya'da Aydınlanma | İspanya]] ve [[Hollanda Cumhuriyeti]] katılırken, Britanya'nın kendi büyük müttefikleri yoktu. [[Granville Leveson-Gower, Stafford'un 1. Marki | Lord Gower]] ve [[Thomas Thynne, Bath'ın 1. Markisi | Lord Weymouth]] hükümetten istifa etti. Lord North yine istifa etmesine izin verilmesini istedi, ancak George III'ün ısrarı üzerine görevde kaldı. <ref> Ayling, s. 275–276 </ref> Pahalı savaşa karşı muhalefet artıyordu ve Haziran 1780'de Londra'daki karışıklıklar [[Gordon isyanları]] olarak bilinir. <ref> Ayling, s. 284 </ref>
1780'de [[Charleston kuşatması]] kadar geç bir tarihte, İngiliz birlikleri [[Camden Muharebesi]] ve [[Guilford Mahkemesi Muharebesi] 'nde Kıta kuvvetlerine ağır yenilgiler verdikçe, Sadıklar nihai zaferlerine inanabiliyorlardı. House]]. <ref> '' The Oxford Illustrated History of the British Army '' (1994) s. 129 </ref> 1781 sonlarında, [[Lord Cornwallis]] 'in [[Yorktown kuşatması]] nda teslim olmasının haberi Londra'ya ulaştı; Lord North'un parlamento desteği azaldı ve ertesi yıl istifa etti. Kral, asla teslim edilmeyen bir feragat bildirisi hazırladı, <ref name = cg/> <ref> Brooke, s. 221 </ref> sonunda Kuzey Amerika'daki yenilgiyi kabul etti ve barış görüşmelerine izin verdi. Britanya'nın Amerikan eyaletlerinin bağımsızlığını tanıdığı ve [[İspanyol Florida | Florida'yı geri döndürdüğü]]
== Kaynakça ==
| |||