Birinci Meşrutiyet: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Arşiv bağlantısı eklendi |
Justinianus (mesaj | katkılar) k →İlanı: parametre dz. |
||
15. satır:
[[II. Abdülhamid]] tahta çıktığında [[Balkanlar]]’da ayaklanmalar başlamış, [[Rus İmparatorluğu]], Osmanlı'ya bir ültimatom vermişti. Büyük [[Avrupa devletleri]]nin Haliç tersanelerinde toplanarak bir [[Tersane Konferansı|konferans]]ta [[Balkan]] sorununu tartıştıkları ve [[Osmanlı İmparatorluğu]]'ndan reformlar yapmasını istedikleri sırada, [[II. Abdülhamid]] siyasal bir manevrayla 23 Aralık 1876'da [[Kanun-i Esasi]]’yi ilan etti. Böylece Birinci Meşrutiyet dönemi başladı.
[[Kanun-i Esasi|1876 Anayasası]] olarak da bilinen [[Kanun-i Esasi]], aslında padişahın egemenlik haklarına bir kısıtlama getirmiyordu. Yürütme yetkisini tümüyle elinde tutan [[padişah]], [[sadrazam]] ve vekilleri (bakanları) istediği gibi atayıp görevden alabiliyordu. Meclisin vekiller üzerinde denetim yetkisi yoktu. [[Padişah]], savaş ve barış yapma, istediğinde meclisi kapatma ve yeniden seçimlere götürme yetkisine de sahipti. Ayrıca padişahın, "kamu yararı için" polis soruşturması sonucunda kişiyi sürgün etme yetkisi vardı. Hükümdara tanınan haklara rağmen anayasa, Avrupa etkilerinin Osmanlı bürokrasisinin bir bölümü içerisinde ne derecelere ulaştığının göstergesiydi.<ref name="MOT">{{Kitap kaynağı| son = Cleveland | ilk = William L. | yazarurl = | yıl = 2008 | başlık = "Modern Ortadoğu Tarihi" | yayımcı= Agora Yayınları | yer= İstanbul | id = |
== Rejimin yeni organları ==
| |||