Paolo Veronese: Revizyonlar arasındaki fark

 

=== Venedik ===

 

1553de Veronese Venedik Cumhuriyeti devletinden büyük bir tablolara yapma siparaşi aldı. 1547'de çıkmış olan yangında büyük zarar görmüş olan [[Palazzo Ducale (Venedik)|Palazzo Ducale (Dükalık Sarayı]]'ndan bulunan ''Sala dei Cosiglio dei Dieci ([[Onlar Konseyi]] Toplantı Salonu)'' ve yanındaki ''Sala dei Tre Capi del Consiglio ([[Büyük Konsey]]'inÜç Başkanı Toplantı Salonu)'' restore edilmişti ve bu iki salonunun tavanlarını [[fresk]] tablolar ile süsleme kararı alınmıştı ve bu yeni tavan için tablolar hazırlama siparişi Veronese'ye verildi.

=== Villa Barboro ve yemekhane tabloları ===

 

 

1556'da Veronese "Simon Evinde Ziyafet" adını taşıyan anıtsal büyüklükte bir ziyafet sahnesini ihtiva eden ilk tablosunun siparişini aldı. Bu tabloyu ancak 1570'te bitirdi. Sanat kritikleri bu tabloda bulunan insan figürlerinin tablo uzerinde dağınık olması dolayısıyla tabloda gözü çeken bir odak bulunmamasıni ortaya çıkardığını belirtip bu neden ile bu tabloyu Veronese'nin şaheser yemekhane resimleri arasına almamaktadırlar.<ref>Rearıck (1988) Sayfa:75 {{ing}}</ref>

1562 ile 1563'de Veronese en ünlü ve şaheser tablosu olan "[[Kana'da Düğün|Kana'da Düğün (Le Nozze di Cana)]] tablosunu Venedik'te San Maggiore adasından bulunan Benediktin Tarikatına ait olan [[Panquesten Manastırı]]'nın yemekhanesi duvarı için manastırin siparişi üzerine hazırladı. Verilen siparise gore bu eserin konusu İsa’nın, misafir olarak çağrıldığı bir düğünde gerçekleştirdiği ilk peygamberlik mucizesi olarak kabul edilen suyu şaraba dönüştürmesi olacaktıi . Veronese'nin diğer ziyafet konulu tabloları gibi hazırladığı büyük tabloda. siparise rağmen, bu olayı kendi zamanında, bir Venedik sarayının bahçesinde, devrin Venediklilerin olağan olarak yaptıkları yemekli ve diğer eğlenceli gayet büyük ziyafetlerinden biri olarak göstermektedir. Bu duvar tablosunun boyutlari 666&nbsp;cm × 990&nbsp;cm ve alanı yaklaşık 67 m² olup, gayet büyüktür. İçinde (6sı müzisyen gerisi davetli) 138 kişi.; 5 köpek, 1 kedi ve 1 papağan resimlerini ihtiva etmektedir. Bunlar arasında müzisyenler geç Rönesans çağının ünlü Venedikli ressamlarıdir. ve bunlar otoportresi ile [[viola da gamba]]da Paolo Veronese; [[flüt]]te [[Jacobo Bassano]]; kemanda [[Tintoretto]] ve [[viyolonsel]]de [[Titian]]'dır. Davetliler figürleri arasında [[Kutsal Roma Germen İmparatoru]] [[V. Karl]], , Fransa kralı [[I. François]], İngiltere kraliçesi [[I. Mary]] ve Osmanlı imparatoru [[I. Süleyman|Kanuni Sultan Süleyman]] bulunur. Bu eesr 1563’te tamamlanmış ve 235 yıl manastir yemekhanesinin duvarında kalmıştır. 1797’de [[Napolyon Bonapart]] tarafından savaş ganimeti olarak alinip Paris’e götürüldü. Günümüzde Paris'teki [[Louvre Müzesi]]'nde müzede en popüler eser olan Leonardo da Vinci'nin Mona Lisa eseri ile aynı salonda onun tam karşısında.sergilenmektedir.

 

<!--

In 1573 Veronese completed the commission for ''[[The Feast in the House of Levi]]'', a last-supper painting for the rear wall of the refectory at the [[Santi Giovanni e Paolo, Venice|Basilica di Santi Giovanni e Paolo]], Castello, Venice. Originally titled ''The Last Supper'', the painting was to replace a Titian painting burnt in a fire; Veronese's oversized (5.55m x 12.80m) replacement depicted a Last Supper banquet scene that included German soldiers, dwarves, and animals — the human and animal exotica usual to Veronese's representational narratives.<ref>Dunkerton, ''et al.'', p. 30, 1999.</ref> Artistically, ''The Feast in the House of Levi'' indicates Veronese's technical development in using intense and luminous colours for texture, attention to narrative coherence, the acute representation of human emotion, and the psychologically subtle interplay occurring among the characters who crowd the scene.<ref name="Rearick, p. 14, 1988">Rearick, p. 14, 1988.</ref>

 

 

Given the subject of the painting, the biblical Last Supper, the [[Renaissance humanism|humanistic]] depictions of the characters lacked the piousness usual to [[Roman Catholic art]] depicting the Christ character and the events of his life; and the [[Inquisition]] readily noticed Veronese's irreligiosity. By the 1570s, the theology of the [[Counter-Reformation]] had given legal authority to Roman Catholic doctrine in Venice, which was a new, political development for an artist sch as Veronese. Professionally, in the [[History of the Republic of Venice|Venetian republic]] of the Late–Renaissance, for an artist, painting crowd scenes had acquired political ramifications regarding who and what appeared in a religious painting commissioned from him, regardless of the patron or patroness.