Osmanlıcılık: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Gerekçe: alakasız Etiket: Elle geri alma |
|||
29. satır:
Osmanlının iç-dış faaliyetleri ve kötü gidişatı sürekli aydınların tepkisiyle eleştiriliyordu. Bu durum da yeni bir siyasi teşekkülün ortaya çıkmasına neden oldu. [[Genç Osmanlılar Cemiyeti]] 1865 yılında kurulmuştur. [[Suphi Paşazade Ayetullah]], [[Ahmet Beyzade Mehmet]], [[Yusuf Paşazade Hacı Nuri]], [[İskender Beyzade]] gibi isimler cemiyetin ilk kurucularıdır. Daha sonra [[Namık Kemal]], [[Şinasi]] ve [[Ziya Paşa]] da bu cemiyete katılmışlar ve cemiyetin öncüleri olmuşlardır. Bunlar doğrultusunda Osmanlılık ilkesi halka hizmet etmek, halk tarafından anlaşılmak ve halka hitap etmek için basın ve gazete yoluyla görüşlerin halka iletmeye çalışıyorlardı. ''Tasvir-i Efkar'', ''Tercüman-ı Ahval'', ''Muhbir'', ''Hürriyet'' gibi gazetelerde sadrazam ve nazırların keyfi idaresi, politikalarını hedef alan yazılar yazıyorlardı. Bu cemiyet devletin parçalanmasını önemek ve birliği korumak için "İttihat-ı Anasır" fikrini Osmanlılık politikası aracılığıyla üstlenmiştir.<ref>Nevin Yazıcı, ''Osmanlılık Fikri ve Genç Osmanlılar Cemiyeti'', Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara 2002, s. 60-61.</ref>
[[Genç Osmanlılar]] adıyla bir cemiyet kurdular. Daha sonra siyasi faaliyette bulunmaya başladılar. Onlara göre milliyet isyanlarını durdurup ülkenin bütünlüğünü korumak için devletin sınırları içinde yaşayan bütün milletleri Osmanlıcılık düşüncesi etrafında toplamak gerekiyordu. Bunun için dil, ırk ve din farkı gözetmeden herkesin aynı hak ve yetkilere sahip olması şarttı. Bu yapılırsa Osmanlı birliği gerçekleşir ve devlet yıkılmaktan kurtulabilirdi. Bu düşünceler ancak [[Yeni Osmanlılar]] (Young Ottomans) 1865 yılında ortaya çıkan Osmanlı milliyetçiliğini savunan [[Montesquieu]] ve [[Rousseau]] gibi Fransız devriminin kavramcılarını benimsemiş, Osmanınlının ilk anayasasını ve parlamenter sistemini geliştirmiş devlet adamları. Çoğunlukla [[Jön Türkler]]le karıştırılmalarına rağmen, bu grup Tanzimat reformlarını yeterli bulmayan [[bürokratik mutlakıyet]] (bureaucratic absolutism) ve demokratik çözümü öngören kesim [[I. Meşrutiyet]] dönemi Osmanlıcılık fikri daha kapsamlı bir hal almıştır. Asıl olarak Tanzimatın otoriter merkeziyetçi siyasetine bir tepki olarak ortaya çıktı. Bu dönemde Genç Osmanlılar, Osmanlılık düşüncesini daha meşrutiyetçi ve daha iyi bir seviyede irdelemeye çalışmışlardır. [[Müslüman]]larla [[Hristiyanlık|Hristiyan]]ların eşitliğini ve uyumunu meşruti bir düzen içinde olacağını savunmuşlardır. Genç Osmanlılar [[Mustafa Fazıl Paşa]]’nın denetiminde [[Ali Paşa|Ali]] ve [[Keçecizade Fuat Paşa|Fuat paşa]]lara basına verdikleri açık mektuplar yoluyla ilan etmeye devam ediyorlardı. Genç Osmanlılar azınlıklara verilen tavizler ve reformlara herhangi bir sınırlayıcı şer’i hükmün getirilmemesine tepki gösteriyorlardı. Azınlıklara verilen tavizler onlar arasına eşitlik sağlamaktan çok onlar arasındaki eşitsizliğin artmasına neden olmuştur. Onlar bu eşitsizliği kaldırmak ve onlara haklarını meşrutiyet düzenine göre verilmesini öngörüyorlardı. Onların savunduğu politika daha çok milliyetçi ve dinen farklı unsurların bir araya toplandığı Osmanlı milleti politikasıydı. Sadece genç Osmanlılar değil [[Mithat Paşa|Mithat]] ve [[Halil paşa]]lar da Osmanlılık fikrinin devletin geleceği için en önemli politika olarak görüyorlardı.<ref>Niyazi Berkes, ''Batıcılık, Ulusçuluk ve Toplumsal Devrimler'', Kaynak Yayınları, 2. Basım, s. 48.</ref>.
{{Yazar bilgi kutusu
| |||