Tanzimat Devri, avukatlık hizmetinin başlaması açısından bir dönüm noktasıdır. 1839 Tanzimat Fermanı ve arkasından 1856 tarihli Islahat Fermanı, avukatlık mesleğinin ve baroların oluşmasının ilk adımı olarak kabul edilmektedir. 1839 Tanzimat Fermanı ile Osmanlı Padişahı, Müslüman halka tanınan hakların Müslüman olmayan tebaaya da tanınacağını, halkın mülkiyet hakkının ırz, namus, can ve mal emniyetinin, yapılacak yasalarca korunacağını vaat ve taahhüt etmiştir. 1856 Islahat Fermanı ile bu haklar daha da genişletilmiştir.
Bu süreçte; 1840 yılında Ceza Kanunu, 1851'de Kanun-i Cedit ismiyle yeni bir ceza kanunu, 1861 Usulü Muhakeme-i Ticaret Nizamnamesi, 1869'da Şurayı Devlet Nizamnamesi ve Divan-ı Ahkam-ı Adliye Nizamnamesi, 1871'de Mehakim-i Nizamiye Hakkında Nizamname, 1874'te Mecelle, 1879'da Usulü Muhakeme-i Hukukiye ve Usulü Muhakeme-i Cezaiye kanun ve nizamnameleri çıkarılmış, bu düzenlemelerde ilk kez bugünkü anlamıyla savunma görevini üstlenecek bir vekilin bulunması hususu kabul edilmiştir.<ref>{{Web kaynağı|url=https://www.cerensumer.av.tr|başlık=Türkiye'de Avukatlık Tarihi|erişimtarihi=|tarih=|çalışma=|yayıncı=Avukat Ceren Sümer Cilli}}</ref>
Tüm dünya ülkelerinde avukatlık mesleğinin nasıl yapılacağına dair bir avukatlık kanunu mevcuttur. Kural olarak her ülkede bir şehirde veya eyalette baroya kayıtlı avukatlara avukatlık mesleğiyle ilgili tekel hakkı tanımaktadır. Buna avukatlık Tercihe bağlı olarak o ülkedeki avukatlar tüm ülkede veya eyalette avukatlık yapabilmektedir. Buna uluslararası avukatlık meslek tekeli denilmektedir. Her ülkenin avukatlık sistemi tercihine bağlı olarak istisnaen bazı dava ve işler yabancı ülkelerde faaliyet gösteren avukatlar tarafından da yapılabilmektedir.
