'''Versay Antlaşması'nın 231. Maddesi''', Savaş Suçluluğu Maddesi olarak da geçen bu madde, [[Alman İmparatorluğu]]'nun [[BirinciI. Dünya Savaşı]]'nı kaybetmesiyle imzaladığı [[Versay Antlaşması]] ile [[İtilaf Devletleri]]'ne vermiş olduğu zararları ödemesini içeren bir tazminat maddesidir. 231. Madde en tartışmalı maddelerden bir tanesiydi. Madde; "[[İtilaf Devletleri]], İlgili Hükümetler ve [[Almanya İmparatorluğu|Almanya]] teyit ederki, [[Almanya İmparatorluğu|Almanya]] ve [[İttifak Devletleri|müttefikleri]]'nin, [[İtilaf Devletleri]]'ne vermiş oldukları tüm kayıplar ve hasarların [[Almanya İmparatorluğu|Almanya]] ve [[İttifak Devletleri|müttefikleri]], tarafından karşılanacaktır." Madde her ne kadar diğer İttifak Devletleri'ni de kapsıyor olsa da anlaşmanın başka bir maddesinde "Almanya, savaşın tüm zararlarından sorumludur... " ibaresi vardı. Böylece bütün yük [[Almanlar]]ın üstüne yıkılmak istenmiştir.
==İtilaf Devletlerinin maddeye karşı tutumu==
Tazminatların çözümü konusunda [[Amerikalılar]], [[İngilizler]] ve [[Fransızlar]] farklı düşünüyorlardı. Savaşın en yoğun yaşandığı yer olan [[Batı Cephesi]], [[Fransa]] topraklarında gerçekleşmiş ve savaşın yaşandığı bölgeler ağır hasar almıştı. Özelikle kırsal bölgede yapılan savaş köylüler için yıkım olmuştu. Öte yandan [[Fransa]]'nın en sanayileşmiş bölgesi olan Kuzey Doğu Fransa, [[BirinciI. Dünya Savaşı]] sırasında Alman işgali altındaydı ve Almanlar geri çekilirken yüzlerce maden ve fabrika demiryolu, köprü ve köylerle birlikte yok edildi. Fransa Başbakanı Georges Clemenceau, yapılacak herhangi bir barışın, [[Alman İmparatorluğu|Almanya]]'ya tazminat ödetilmesi gerektiğini düşünüyordu. [[Fransa]] sadece verilen hasarlardan dolayı tazminat cezası istemiyordu. Bu ceza ile birlikte [[Alman İmparatorluğu|Almanya]]'nın bir daha [[Fransa]]'yı tehdit edemeyecek ve [[Almanlar|Alman]] sanayisi [[Fransızlar|Fransız]]'nın sanayisi ile rekabet edemeyecekti. Tazminatlar, sadece [[Fransa]]'nın yapılanması için değil aynı zamanda savaş boyunca işgal altında kalan [[Belçika]] gibi diğer ülkelerinde yapılanmasını sağlayacaktı. Öte yandan İngiltere Başbakanı David Lloyd George, [[Alman İmparatorluğu|Almanya]] ile makûl bir anlaşma istiyordu. Böylece [[Alman İmparatorluğu|Almanya]] ile ticaret yapabilecekti. [[Amerika]] ise tazminatın olmamasını istiyordu. Çünkü Wilson, yayınlamış olduğu prensiplerde tazminata karşıydı.
