Elektron: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
k ingilizcesinde Macmillan olarak geçiyor ve bağlantı verilmemiş Etiket: 2017 kaynak düzenleyici |
k →Madde dışındaki serbest elektronların keşfi: Kaynakça ingilizcesi esas alınarak düzeltildi Etiket: 2017 kaynak düzenleyici |
||
47. satır:
1896'da [[floresans]] [[mineral]]ler üzerinde çalışmalar yürüttüğü sıralarda [[Henri Becquerel]], bu minerallerin hiçbir dışsal enerji kaynağına maruz kalmadan radyasyon yaydıklarını keşfetti.<ref>{{dergi kaynağı |başlık=Radiation technologies: past, present and future |ilk1=A. G. |son1=Chmielewski |ilk2=M. |son2=Haji-Saeid |dergi=Radiation Physics and Chemistry |tarih=Eylül-Ekim 2004 |sayfalar=17-21 |cilt=71 |sayı=1-2 |dil=İngilizce |doi=10.1016/j.radphyschem.2004.05.040}}</ref> Sonrasında [[Ernest Rutherford]], bu radyoaktif malzemelerin parçacık yaydığını tespit ederek bu parçacıkları maddeye nüfuz etme özelliklerine göre [[alfa parçacığı|alfa]] ve [[beta parçacığı|beta]] olarak adlandırdı.<ref>{{dergi kaynağı |son=Trenn |ilk=T. J. |yıl=1976 |başlık=Rutherford on the Alpha-Beta-Gamma Classification of Radioactive Rays |dergi=[[Isis (dergi)|Isis]] |cilt=67 |sayı=1 |sayfalar=61-75 |jstor=231134 |doi=10.1086/351545 |dil=İngilizce}}</ref> 1900'de Becquerel, [[radyum]]un yaydığı beta ışınlarının elektrik alanını saptırabileceğini ve kütle-yük oranlarının katot ışınlarındakinin aynısı olduğunu belirledi.<ref>{{dergi kaynağı |son=Becquerel |ilk=H. |yıl=1900 |başlık=Déviation du Rayonnement du Radium dans un Champ Électrique |dergi=[[Comptes rendus de l'Académie des Sciences|Comptes rendus de l'Académie des sciences]] |cilt=130 |sayfalar=809-815 |dil=Fransızca}}</ref> Bu bulgu, elektronların atomların bileşenleri olduğu fikri için bir kanıt oluşturmaktaydı.<ref>{{kitap kaynağı |son1=Buchwald |ilk1=J. Z. |son2=Warwick |ilk2=A. |yıl=2001 |başlık=Histories of the Electron: The Birth of Microphysics |url=https://books.google.com/?id=1yqqhlIdCOoC&pg=PA195 |sayfalar=90-91 |yayımcı=[[MIT Press]] |isbn=978-0-262-52424-7 |dil=İngilizce}}</ref><ref>{{dergi kaynağı |son=Myers |ilk=W. G. |yıl=1976 |başlık= Becquerel's Discovery of Radioactivity in 1896 |url=http://jnm.snmjournals.org/cgi/content/abstract/17/7/579 |dergi=[[The Journal of Nuclear Medicine]] |cilt=17 |sayı=7 |sayfalar=579-582 |pmid=775027 |dil=İngilizce}}</ref>
1897'de [[J. J. Thomson]] ile iş arkadaşları [[John Townsend (fizikçi)|John Townsend]] ve [[Harold Wilson (fizikçi)|Harold Wilson]], öncesinde düşünüldüğünün aksine katot ışınlarının dalga, atom veya molekülden farklı ve özgün parçacıklar olduğunu gösteren deneyler yaptılar.<ref name="thomson2">{{dergi kaynağı |son=Thomson |ilk=J. J. |yıl=1897 |başlık=Cathode Rays |url=http://web.lemoyne.edu/~GIUNTA/thomson1897.html |dergi=[[Philosophical Magazine]] |cilt=44 |sayfalar=293-316 |doi=10.1080/14786449708621070 |sayı=269 |dil=İngilizce}}</ref> Thomson, katot ışın parçacıklarının bilinen en hafif iyon olan [[hidrojen]]inkinin binde biri olan kütlesinin (''m'') ve yükünün (''e'') doğru bir tahminini yaptı.<ref name="thomson2" /> Yük-kütle oranının (''e''/''m'') katodun malzemesinden bağımsız olduğunu gösterdi. Devamında ise radyoaktif, sıcak veya aydınlatılmış malzemeler tarafından üretilen negatif yüklü parçacıkların evrensel olduğunu ispatladı.<ref name="thomson2" /> ''Elektron'' ismi bir kez daha, Johnstone Stoney tarafından bu parçacıklar için önerildi ve ilerleyen dönemde evrensel olarak kabul gördü.<ref name="O'Hara1975">{{dergi kaynağı |son=O'Hara |ilk=J. G. |başlık=George Johnstone Stoney, F.R.S., and the Concept of the Electron |dergi=
1909'da gerçekleştirdikleri ve sonuçları 1911'de yayımlanan [[yağ damlası deneyi]] sonrasında [[Robert A. Millikan]] ve [[Harvey Fletcher]], elektronların yüklerini daha hassas bir şekilde ölçtüler. Deneyde, yüklü yağ damlacığının yerçekimi yüzünden düşmesini önlemek için elektrik alanı kullandı. Bu araç sayesinde %0,3'ten az bir hata payıyla, 1-150 kadar az iyonun elektrik yükü ölçülebildi. Benzer deneyler de elektroliz tarafından yönetilen yüklü su damlacıkları bulutları kullanarak Thomson'ın ekibi tarafından daha önce yapılmıştı.<ref name="thomson2" /> 1911'de ise [[Abram İoffe]]'nin, metallerin yüklü mikroparçacıklarını kullanarak yaptığı ve Milikan ile aynı sonuca bağımsız olarak ulaştığı deneylerin sonuçları 1913'te yayımlandı.<ref>{{dergi kaynağı |son1=Kikoin |ilk1=İ. K. |son2=Sominskiy |ilk2=İ. S. |yıl=1961 |başlık=Abram Fedorovich Ioffe (on his eightieth birthday) |dergi=[[Physics-Uspekhi|Soviet Physics Uspekhi]] |cilt=3 |sayfalar=798-809 |doi=10.1070/PU1961v003n05ABEH005812 |bibcode=1961SvPhU...3..798K |sayı=5 |dil=İngilizce}}</ref>
| |||