Rafizilik: Revizyonlar arasındaki fark

''"Râfızîler",'' tarihte her zaman, dördüncü halife Ali ve Peygamber'in amcası Abbas'ın torunlarının birinin etrafında toplanıp çeşitli fırkalara ayrıldılar. İmam [[Zeynel Abidin]] vefat edince, birçoğu imamın oğlu [[Zeyd]]'in etrafında toplandı. [[Emevî Devleti]]'nin [[Irak]] valisi olan [[Sakifli Yusuf oğlu el-Haccac]] ile harp etmeye giderken bir kısmı [[Zeyd]]'den ayrıldı. Ayrılanlar, Zeyd'e: {{CquoteAlıntı|[[Ebu Kuhafe oğlu Ebu Bekir]]'e ve [[Hattab oğlu Ömer]]'e düşman ol!}} demişlerdi. Bunun üzerine [[Zeyd]]; {{CquoteAlıntı|Büyük dedem olan Resulullah'ın sevdiği kimselere düşmanlık edemem.}} dedi. Bunun üzerine [[Zeyd]]'i terk etmek için bahane bulmuş oldular. [[Zeyd bin Ali]] bunlara ''"Rafaztumunî!" (Beni terk edin!)'' dedi. Onlar da bu lâf üzerine onu terk ettiler, ve böylece terk edenler anlamında ''"Râfızîler"'' olarak anıldılar. Râfızîler'in çoğunluğunu, Peygamber'den sonra hilâfetin [[Ali]] ve soyundan gelen [[imâm]]ların hakkı olduğununu savunan gruplar teşkil etmektedir. Zamanla tarihte ''Râfızî'' kelimesi [[Sünniler]] tarafından tüm [[Şii]] ve [[Haricî]] grupları tanımlamakta kullanılan ortak bir tabir haline gelmiştir.