'''Otto''' ya da '''Otho''' (d. [[1 Haziran]][[1815]], [[Salzburg]], [[Avusturya]] - ö. [[26 Temmuz]][[1867]], [[Bamberg]], [[Bavyera]]), [[Yunanistan]]'ın ilk kralı (1832-62). Yunanistan topraklarını [[Osmanlı Devleti]] aleyhine genişletme çabalarında başarıya ulaşamamış ve tahttan indirilmiştir. [[Bavyera]] kralı [[I. Ludwig]]'in ikinci oğluydu.
[[Bavyera]] kralı [[I. Ludwig]]'in ikinci oğluydu. [[Capo d'Istria]]'ın öldürülmesinden sonra, Mayıs 1832'deki [[Londra Konferansı (1832)|Londra Konferansı]]'nda büyük devletlerce Yunanistan kralı seçildi. [[Yunan Ulusal Meclisi]]'nin Ağustos 1832'de bu seçimi onaylanmasından sonra, Bavyeralı danışmanlarıyla birlikte 6 Şubat 1833'te Yunanistan'a gitti.
İlkin Yunanlara güvence verdi (başkentin [[Nafplion]]'dan [[Atina]]'ya nakli [1834], [[Atina Üniversitesi]]'nin kurulması [1837]). Yeni yasalar çıkardı ve düzenli bir ordu kurdu. Ancak Bavyeralı çevresi ve özellikle [[Joseph Ludwig von Armansperg]]'e verilen tam yetki nedeniyle kısa sürede halkın gözünden düştü. Bavyeralıların baskıcı yönetimi ve ağır vergiler yüzünden doğan hoşnutsuzluğu, Joseph Ludwig von Armansperg'in görevden çekilmesini (1837) sağlayarak yatıştırdı. [[Britanya İmparatorluğu|Britanya]]'yla ilişkilerin bozulmasına yol açan [[Girit]]'i ilhak etme girişiminin (1841) başarısızlığa uğramasından sonra baş gösteren ayaklanma (1843) üzerine, otokratik yetkilerini sınırlayan ve yerine [[Ortodoks]] bir kralın geçmesini öngören bir anayasa çıkarmak zorunda kaldı. Böylece eski Bavyeralı danışmanlarının yerini bir Yunan [[oligarşi]]si aldı. Ancak Büyük Devletlerin, özellikle Britanya'nın (Pacifico Sorunu, 1850) sürekli müdahalesi ve [[Bizans İmparatorluğu]]'nu yeniden canlandırmayı amaçlayan ''[[Megali İdea]]'' (Büyük Düşünce) doğrultusunda, [[Kırım Savaşı]]'ndan (1853-56) yararlanarak Osmanlılara karşı giriştiği saldırı [[Fransa|Fransız]] ve İngiliz kuvvetlerinin [[Pire (şehir)|Pire]]'yi işgal etmesiyle (1854-1857) sonuçlanması, kralın saygınlığını sarstı. [[İtalya]] ve [[Avusturya]] arasındaki savaşta (1859) Avusturya'yı desteklemesi konumunu daha da sarstı.
Ulusal hareketin başına geçme yeteneğini gösteremeyen ve [[İyonya Adaları]]ndan ayrılmayı reddederek (1859) Girit ayaklanmalarını (1858-1862) bastıran İngilizler karşısında etkisiz kalan kral, Nafplion garnizonunun ayaklanması (13 Şubat 1862) üzerine 23 Ekim 1862'de tahttan feragat etmek zorunda kaldı ve Bavyera'ya geri döndü.
