İkinci Kerevizdere Muharebesi: Revizyonlar arasındaki fark

General Sir [[Ian Hamilton]], [[Seddülbahir Cephesi]]’nde, tüm cephe hattından yapılan üç taarruz da ([[Birinci Kirte Muharebesi|Birinci Kirte]], [[İkinci Kirte Muharebesi|İkinci Kirte]] ve [[Üçüncü Kirte Muharebesi|Üçüncü Kirte]] muharebeleri) beklediği sonuca ulaşamamıştı. Bunun üzerine daha dar bir cephe hattından taarruz etmeyi esas alan bir savaş planı uygulamaya konulmuştu. Bu plan, cephenin önce sağ, sonra sol, ardından da merkez bölümünde birbirini izleyen üç harekatı öngörmekteydi. İlk iki operasyon olan [[Birinci Kerevizdere Muharebesi|Birinci Kerevizdere]] ve [[Zığındere Muharebesi|Zığındere]] harekatlarının, kısmi de olsa başarı sağlaması üzerine General Sir Ian Hamilton, cephenin merkez bölümünden taarruz ederek merkez bölümü kanatlarla aynı hatta getirmeye karar vermiştir. Hamilton her ne kadar [[Türk]] tarafının [[Zığındere Muharebesi]]’nde uğradığı kayıpları karşılamadan bir an önce taarruza geçmeyi planlamışsa da, [[Fransız]] topçu bataryalarının gerekli hazırlıkları yapabilmeleri için harekat [[12 Temmuz]] [[1915]] tarihine ertelemek gerekmiştir. Öte yandan [[İngiliz]] ve Fransız kolordularında salgın haline gelen [[ishal]], bu birliklerin yeni gelen takviye birliklerle değiştirilmesini gerektirmiştir. Haziran ayı başlarında cepheye intikal eden [[52. İngiliz Tümeni]]’nin iki tugayı (üçüncü tugay, 156. Tugay’dır ve [[28 Haziran’dakiHaziran]]’daki Zığındere muharebelerinde mevcutlarının yarısını ve subaylarının büyük çoğunluğunu yitirmişti) General Sir Ian Hamilton’un taze kuvvetiydi. Ayrıca o günlerde [[İngiltere]]’den takviye olarak gönderilmiş olup bölgeye intikal edecek olan [[13. İngiliz Tümeni]] de yeni harekât için kullanılabilecek durumdadır.

General Sir Ian Hamilton’un acele etmesinin bir diğer nedeni de, Temmuz ayı başlarından itibaren Türk topçusunun artan faaliyetleridir. [[Alçıtepe]]’den ve [[Anadolu]] yakasından, [[Seddülbahir Cephesi]]’nin sağ bölümünü (Fransız kanadı) seyrek de olsa gece gündüz bombalanmaktadır. Cephe gerisinde dahi güvenli bir bölge kalmamıştır. Çatışma olmayan günlerde de Fransızlar sürekli olarak kayıplara uğramaktadırlar. Alçıtepe’deki Türk topçu gözetleme postaları, cephe ve cephe gerisini çok rahat gözleyebilmekte ve özellikle yemek saatlerinde, tuvalet ya da duşların çevresinde yığılma olduğunda, ateşi yönlendirebilmektedirler. Geceleri de süren bu ateş yüzünden askerin bir bölümü, daha güvenlik buldukları bomba çukurlarında gecelemeye başlamışlardı.