Okyanusal kabuk: Revizyonlar arasındaki fark

Sial’in kalınlığı okyanus ve deniz tabanlarında az iken, kara tabanlarında fazladır. Katmanı oluşturan [[taş]]lar daha çok [[volkanizma]]nın etkisiyle oluşmuştur. Ayrıca yoğunluğu en düşük katmandır (2,7g/cm3cm³) . Bileşiminde silisyum ( Sİ ) ve Alüminyum ( AL ) bileşikleri fazla olduğu için bu iki [[element]]in sembolleri yan yana getirilerek katmana Sial adı verilmiştir.

*'''Okyanus tabanı''':Genel olarak [[okyanus]] tabanları 3000– 4000 m den daha derin kısımlarda olup, Leontiev’ e göre 20 milyon km2km² den daha fazla saha kapsamaktadır ve bu alan tüm okyanus sahasının ½ 60 ını oluşturur. Okyanusların tabında ince osenik tipte bir kabuk tabakası bulunur; bu kabuk tabakasında [[granit]]ik kütle bulunmamaktadır. Ortalama kabuk kalınlığı 600–700 m civarındadır. Okyanus tabanlarında 1/1000 den daha az eğim gösteren son derece düz abisal [[ova]]lar bulunmaktadır.

Kıtalarda ve okyanuslarda farklı kalınlıklarda olan yerkabuğu yukarıda da belirtildiği gibi kıtasal ve okyanusal kabuk şeklinde ikiye ayrılmaktadır. Gözlemler, [[jeofizik]] incelemeler ve yorumlamalar üst kabuğun granitik bileşimde olduğunu göstermektedir. Bu bölüm başlıca Silisyum ve Alüminyum elementlerinden oluştuğu için eski literatürde sial şeklinde adlandırılan bölüme karşılık gelmektedir. Bu kesimin ortalama yoğunluğu 2,7 gr/cm3cm³ tür.

Kıtasal kabuk [[bazalt]]/gabro bileşimindedir. Geniş ölçüde [[Silisyum]], [[Alüminyum]] ve [[Magnezyum]] elementlerinden oluştuğu için eski tanımlamalara göre sialsima şeklinde adlandırılan bölüme karşılık gelmektedir. Bu kesimin ortalama yoğunluğu ise 2,8-3,0 gr/cm3cm³ tür. Orojenik bölgelerde yaklaşık 75 km ye kadar ulaşabilen, genellikle 30–50 km derinliklerde bulunan Moho Kesiklik Yüzeyi, kabuk ve üst manto arasındaki sınırı çizmektedir