K: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Değişiklik özeti yok Etiketler: Mobil değişiklik Mobil ağ değişikliği |
|||
2. satır:
{{Diğer anlamı|K (anlam ayrımı)}}
'''Kk''' [[Türk Alfabesi|Türk alfabesinin]] 14. harfidir. [[Türkçe]]de bu harfin işaret ettiği ses ''ke'' denilerek isimlendirilir. Sıklıkla, hatalı bir şekilde, harfin işaret ettiği ses ''ka'' denilerek isimlendirilir. Bu durumda sesin ince ve kalın şekilleri vardır. [[Fonetik]] bakımdan kalın seslilerle birlikte art damak, ince seslilerle birlikte ön damaktan çıkarılan süreksiz ve sert bir sessiz harf
an sesli-sessiz uyumunu gerektirir. Türkçe kelimelerde bu [[Türk alfabesindeki harflerin kullanım sıklıkları|harfin kullanım sıklığı]] % 4,71'dir. [[Arap alfabesi]]ne dayalı [[Göktürk alfabesi|Göktürk]], [[Uygur alfabesi|Uygur]] ve [[Osmanlı alfabesi|Osmanlı alfabelerinde]] iki ayrı harf ve ses olarak ''kaf'' ve ''kef'' yerine bugünkü Türkçede ''k'' kullanılmaktadır.
''k'' ince ve kalın şekliyle sekizinci yüzyıldan bu yana, Eski Türkçeden beri bütün Türk lehçelerinde kullanılmış bir sestir. Türkçe kelimelerin başında, ortasında ve sonunda bulunur. Birçok kelimede yüzyıllar boyunca hiç değişmeden gelmiştir. Ancak Anadolu ve Azeri lehçelerinde bazı kelimelerde yumuşayarak ''g''ye dönüşmüştür. Kök-gök, köl-göl, köz-göz, kemi-gemi, küve-güve gibi. Aynı ağızda Bu sesin ''h'' ya dönüştüğü de görülür. Kanı-hani, uyku-uyhu, yuku-yuhu, ayak-ayah, keklik-kehlih gibi. Gerçekte Eski Türkçe diye adlandırılan 8-11. yüzyıl Türkçesinde, kelimelerin başında ''ga'' ve ''ge'' sesleri yoktur. Bunlar daha sonra ''ka'' ve ''ke'' seslerinin ''ga'' ve ''ge'''ye dönüşmesi sebebi ile ortaya çıkmıştır.
| |||