Ebu Hanife: Revizyonlar arasındaki fark

[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmiş revizyon]
İçerik silindi İçerik eklendi
Merahm (mesaj | katkılar)
Giriş kısmında d. ve ö. t.'ne (ggaa) olarak ekledim.
Sayfa yönlendirmesi yapıldı.
58. satır:
'''[[Fıkıh]]'''; Ebû Hanîfe, [[fıkıh]] meselelerinin çözümünde belli bir usul belirleyen ve bunu sistemleştiren ilk İslam bilginidir. Nitekim onun kurmuş olduğu bu sistem fıkıh tarihindeki ilk [[mezheb]]in doğuşuna ve kendisinin de ilk [[İslam mezhepleri|mezhep]] imâmı olarak anılmasına yol açmıştır.
 
Ebû Hanîfe, meselelerin çözümünde dört delil olarak anılan kavramı[[Edille-i şer'iyye] kavramını kendi görüşleri üzerine yeniden düzenlemiştir. Bunları kısaca incelersek:
* [[Kuranı Kerim|Kitap]]: Ebû Hanîfe, Kur'an ayetlerinin zahirinden çok illetine bakarak görüş belirtmiştir. Ona göre, ibadet ile ilgili olanlar hariç her ayetin belirttiği hükmün ardındaki neden bulunmalı ve ona göre fetva verilmelidir.
* [[Sünnet (din)|Sünnet]]: Görüş bildirirken sünnetlerin geliş ve bildirilme yollarında titizlik gösterdiği gibi bunların akla ve kamu yararına uygun olması gerektiği fikrini ortaya attı. Bunun için bazı [[hadis]]leri -nakil zinciri kuvvetli dahi olsa- görüş bildirirken göz ardı ettiği görülmüştür. Bu anlayışı zamanına göre büyük bir cür'etti ve bedelini 'zındıklıkla' suçlanarak ödedi.<ref>[http://semerkanddergisi.com/fikih-ilminin-babasi-imam-i-azam-ebu-hanife-rh-a/ Semerkand Dergisi'nde hakkında yazılmış bir yazı (İlgili kısım:Yaklaşımı ve içtihat usulü]</ref>
* [[Kıyas]]: Yine kıyası da insanın ve kamunun yararına olacak şekilde kullanmıştır.
 
Buraya kadar sayılan [[edilleEdille-i şer'iyye]] denilen dört temel delil, fıkhın mesele çözmede kullandığı ve Ebû Hanîfe'ye kadarki bilginlerin ihtilafsız kullandığı araçlardır. İmam bu araçları yeniden yorumlayarak benzersiz bir kullanımını ortaya koymuştur. Bu geleneksel delillere bir beşincisini ekleyerek fıkıh usulündeki asıl devrimini bu konuda yapmıştır:
* [[İstihsân]]: Ebû Hanîfe fıkıh bilimine bu metodu kazandırarak İslamı'ın zaman içinde değişebilecek şartlara uyum sağlamasını amaç edinmiştir. Başta [[Şafii]] olmak üzere bilginler tarafından şiddetli bir muhalefetle karşılaşmıştır.<ref>Doğan, İsa, ''Ebû Hanîfe’nin [[Dîn]]î ve siyâsî duruşu,'' Diyanet Dergisi makalesi.</ref>
 
=== İmâm-ı Â’zam Ebû Hanîfe<ref>[[Yaşar Nuri Öztürk|Öztürk, Yaşar Nuri]], İmâm-ı Â’zam Savunması, <small>Şehid bir önder için Apolocya,</small> – Sahabe ve tâibûntâbiin nesline yapılan muameleyi zulûm olarak gösterdi: [[Ehl-i Beyt]]’in haklarını savunmadaki özgün tavrı,'' Sahife 170, İnkılâp, İstanbul, 2010.</ref> ile İmâm Zeyd<ref>[[Muhammed Ebu Zehra|Ebû Zehre, Muhammed]], ''[[Zeyd bin Ali|İmâm Zeyd]],'' 83.</ref> arasındaki fikir benzerlikleri ===
{{ana|Emevîler|Hişam bin Abdülmelik|Emevîler devrinde Alevîler}}
Aynı İmâm-ı Â’zam, H. 121 / M. 739 yılında “Hânedan-ı Alevîyye” mensuplarından ''“[[Zeyd bin Ali|İmâm Zeyd]] bin [[Ali Zeyn el-Âb’ı-Dîn]]”''<ref>[[Yaşar Nuri Öztürk|Öztürk, Yaşar Nuri]], ''İmâm-ı Â’zam Savunması, <small>Şehid bir önder için Apolocya,</small> – Zâlimlere isyânı imân ve ibâdetin esâsı olarak tanıttı: İmâm-ı Â’zam’ın tanıttığı [[İslâm]]’ın temel ibâdeti,'' Sahife 156, İnkılâp, İstanbul, 2010.</ref> tarafından [[Emevî]] Hâlifesi [[Hişam bin Abdülmelik|Hişâm bin Abd’ûl-Melik]]’in zâlimâne idaresine karşı çıkarılan isyânı da [[Muhammed]]’in komuta ettiği [[Bedir Savaşı]]’na benzetmiş, ve destek vermekten hiç te çekinmemişti.<ref>[[Muhammed Ebu Zehra|Ebû Zehre]], ''Ebû Hanîfe,'' Sahife 32.</ref>
"https://tr.wikipedia.org/wiki/Ebu_Hanife" sayfasından alınmıştır