Nesir: Revizyonlar arasındaki fark

"[[Yunanlar]]ın ve bilhassa [[Latinler]]in nesir dedikleri nesir, hulasa bugün aydınlığının hudutsuzluğuyla insanları insan eden nesir Araplar'da da yoktu, Acemler'de de yoktu. Biz [[Türkler]], [[Arap]] ve [[Acem]]den etkilendiğimizetkilendğiğiiğimiz için, ayrıca da, kendi milli kusurumuz olarak, az yazdığımızyazazazdığımız için nesirsiz kaldık. Asıl edebiyat nesirdir" ([[Yahya Kemal]], edebiyata dair, İstanbul Fetih Cemiyeti 1984, s.70.)

Eski nesir, “sade nesir” ve “süslü nesir”(sanatkarane) olmak üzere başlıca iki koldan yürümüştür. Sade nesir, konuşma dilinde yazılan, açık, tabiî nesirdir. Bu nesirle halkla ilgili eserler ve bazı tarihler yazılmıştır. Süslü nesir ise yabancı kelime ve dil kurallarıyla yüklü, çeşitli söz sanatlarıyla ve kelime oyunlarıyla süslü nesirdir. Bu nesirle, aydın kimselere hitap eden eserler yazılmıştır. Yeni nesir'de, yazı dili konuşma dili ile birleştirilmeğe çalışılmıştır. Yazı dilinin konuşma dili haline getirilmesi hareketi, 1911 de Selanik'te çıkarılmaya başlanan “[[Genç Kalemler]]” dergisinde, [[Ömer Seyfettin]], [[Ziya Gökalp]] gibi sanatçılar ve fikir adamları tarafından ileriye sürülmüş ve bu hareket, bugünkü yazı dilinin ayırıcı vasfı olmuştur. Yeni nesrin başlıca özellikleri şu noktalar üzerinde toplanabilir. Konuşma dilinde karşılığıkargcşılığı bulunan yabancı kelimeler dilden atılmıştır.

Bütün yabancı dil kuralları bırakılmış, [[Türk dili]]ne Türk [[dilbilgisi]] hâkimfghâkim kılınmıştır.

Eski nesir, çok kere, iç içeiişişçe girmiş cümleciklerle uzatılan bileşik cümlelerle yazılırdı; yeni nesir ise, çok kere, kısa cümlelerle yazılmaktadır. Eski nesirde söz hüneri göstermeye çalışılır, cümle sonlarında seciler kullanılır, bunu sağlamak için de doldurma sözlere yer verilirdi; yeni nesirde ise seçici kullanılmaz, sadece düşünceleri anlatmaya yetecek kadar kelime kullanılır doldurma sözlere yer verilmez.