Pierre Corneille: Revizyonlar arasındaki fark

1634 yılı Corneille'e ilgiyi daha da arttırdı; Kardinal Richelieu'nün Rouen'e gezisi anısında şiirler yazması istendi. Kardinal, Corneille'i keşfetti ve ''Les Cinq Auteurs'ün'' arasına kattı ('Beş Şair'; aynı zamanda 'Beş yazarlık cemiyet' olarak da çevrilir). Bu cemiyette; [[Guillaume Colletet]], [[Boisrobert]], [[Jean Rotrou]], ve [[Claude de Lestoile]] de vardı.

Oyunun [[1637]] versiyonu, klasik [[trajedi]]/[[komedi]] ayrımına karşı çıkarak bir [[trajikomedi]] olarak sunuldu. ''Le Cid'', muazzam bir başarı olarak görülmüşse de, ''Querelle du Cid'' (Fransızca'da 'Sid Tartışması' demektir) olarak bilinen çok ateşli bir polemiğin konusu olmuştur. Bunun üzerine Richelieu, o sıralarda yeni kurulan Académie Française'in bu konuda bir karar vermesini istedi. Richelieu'nün '''Académie Française''''i oyunu başarılı bulsa da kusurlu olduğunu savunmuştur. Richelieu'nün Akademi'sine göre geleneksel Zaman, Yer ve Olay Birliği'ne (Zaman Birliği bütün olayın yirmi dört saatlik bir zaman diliminde geçmesini, Yer Birliği oyunda olayın olduğu sadece bir mekânın olmasını, Olay Birliği'yse de olayın sadece bir problemin çevresinde dönmesi gerektiğine inanır) saygı duymadığı savunmuşlardır. Yeni kurulan ''Académie'', döneminin kültür-sanat aktivitelerinin en önemli eleştirmeniydi ve aslında Fransız diliyle ilgili çalışmalar yapsa da Richelieu'nun kendi emri üzerine ''Le Cid'in'' bir incelemesi yapılmıştır. ''Académie'nin'' oyun hakkındaki düşünceleri [[Jean Chapelain]] tarafından <ref> Jean Chapelain ''Les Sentiments de L'Académie française sur la tragi-comédie du Cid (1637; Académie Française'in Le Cid Trajikomedisi Üzerine Görüşleri)'' adlı bir belgede</ref> belirtilmiştir. Oyunun estetik açıdan başarılı, ama tiyatro tekniği açısından yanlış, ahlaki açıdan ise yetersiz olduğu belirtildi. Bu suçlamaların kaynağını, tiyatronun ahlaki nasihatler için bir kaynak olduğu inancıydı. Önemli bir yazar olan [[Georges de Scudéry]] bile oyunu, ''Observations sur le Cid'' ('''Le Cid'' üzerine gözlemler') (1637) adı altında sertçe eleştirmiştir. Richelieu, Académie Française'in bu görüşüne dayanarak Le Cid'in sahnelenmesini yasakladı.

Corneille'in ünü 1640ların ortasında daha da yayıldı ve ilk antolojisi basıldı. 1641'de, yedi çocuğunun annesi olan Marie de Lampérière'le evlendi. Bu dönemde, Corneille genellikle trajediler sunmuştur: ''La Mort de Pompée'' (1644), ''Rodogune'' (1645), ''Theodore'' (1646) ve ''Héraclius'' (1647). Ayrıca bunların yanında bir de komedi yazmıştır: ''Le Menteur'' (1644).

Corneille, birçok eser yazan bir yazar olmasına rağmen (1659'dan sonra on dört yıl boyunca her yıla bir oyun) bu oyunları, eski oyunları kadar tutulmadı. Diğer oyun yazarları daha çok revaçtaydı. 1670'de Corneille ve rakibi olan [[Jean Racine]]'e, aynı olay üzerinde farklı oyunlar yazmaları söylendi. İki oyun yazarı da diğerinin de aynı şeyi yaptığından habersizdi ve oyunlar tamamlandığında Corneille'in ''Tite et Bérénice'i'' (1671), Racine'in ''Bérénice'inden'' daha üstün görülmüştür. [[Molière]] de bu zamanlar da fazlasıyla ünlüydü ve Corneille'le bir komedi olan ''Psyché'yi'' (1671) yazmıştır. Corneille'in daha sonraki oyunları genellikle trajedilerdi. Bunlar; ''La Toison d'or'' (1660), ''Sertorius'' (1662), ''Othon'' (1664), ''Agésilas'' (1666) ve ''Attila'dır'' (1667).