İtalyan yeni gerçekçiliği: Revizyonlar arasındaki fark

'''''İtalyan Yeni Gerçekçiliği''''' (İtalyanca: ''Neorealismo''), [[II. Dünya Savaşı]] sonrasında [[İtalya]]'da ortaya çıkmış bir sinema akımıdır. Bu akım kabaca [[1944]] ila [[1952]] yılları arasında etkili oldu. Genelde kabul gören kanıya göre akımı başlatan film [[Roberto Rossellini]]'nin [[1945]]'te çektiği [[Roma, Açık Şehir]] ([[Roma, Città Aperta]]) iken akımın son filmi de [[Vittorio De Sica]]'nın [[1952]] tarihli [[Umberto D.]]'sidir. Kimilerine göre [[Federico Fellini]]'nin [[1954]] tarihli filmi [[Sonsuz Sokaklar]] ([[La Strada]]) da bu akıma dahildâhil edilir.

İtalyan Yeni Gerçekçilik Akımının tohumları ''Cinema'' dergisinde bir araya gelmiş bir grup sinema eleştirmeni tarafından atılmıştı. Bu eleştirmenler arasında [[Michelangelo Antonioni]], [[Luchino Visconti]], [[Gianni Puccini]], [[Cesare Zavattini]], [[Giuseppe De Santis]] ve [[Pietro Ingrao]] da vardı. Bu yazarlar politik konularda yazamıyorlardı zira derginin yazı işleri müdürü [[Benito Mussolini]]'nin oğlu olan [[Vittorio Mussolini]]'den başkası değildi. Onlar da o yıllarda film endüstrisinin başını çeken [[Beyaz Telefon Filmleri]]'ni eleştirmeye koyuldular. Bu Yeni Gerçekçiler aslında [[Fransız Şiirsel Gerçekçiliği]]'nden etkilenmişlerdi. Hem Antonioni hem de Visconti [[Jean Renoir]] ile çalışma fırsatını bulmuşlardı. İtalyan Yeni Gerçekçik Akımı da kendisinden sonra gelen Fransız [[Yeni Dalga]] akımını etkilemiştir.

Bu tür filmler sıradan insanların gündelik yaşamlarına sempatik bir bakış açısıyla eğilirken hemen kolaycı ahlaki yargılara varmıyorlardı. Soyut fikirlerden çok duygulara vurgu yapılıyordu. [[Hümanist]] bakış açısı ön plandaydı. Kameralar stüdyodan dışarıya, sokağa taşındı. Sokaklarda yapılan çekimlerde doğal gün ışığı daha çok kullanıldı. Çekimler sessiz olarak yapılıyor, sesler filme dublajla sonradan ekleniyordu. Bu da yönetmenlere daha fazla esneklik sağlıyordu. Belgesel filmleri andırır bir kadraj tercih edildi ve yine belgesellerde olduğu gibi kameraların zaman zaman elde de taşınarak kullanılması ve serbest kamera hareketleri yönetmenlerin özgürlüğünü arttırdıartırdı. Yönetmenler profesyonel olmayan oyuncularla doğaçlama oyunculuğu tercih ettiler. Zaten alışılmış şekilde klasik bir dramatik hikâye örgüsü de yoktu. Edebi diyalogların yerine doğaçlama konuşmalar vardı. Kurguda da aşırılığa kaçılmıyor mümkün olduğunca basit doğal bir kurgu tercih ediliyordu. Aynı zamanda bu filmler çok düşük bütçelerle çekiliyorlardı.