Mesnevi: Revizyonlar arasındaki fark

'''Mesnevi''' özellikle [[Arap edebiyatı|Arap]], [[Fars edebiyatı|Fars]] ve [[Osmanlı edebiyatı]]nda kendi aralarında [[uyak]]lı [[beyit]]lerden oluşan ve [[aruz ölçüsü]]yle yazılan [[divan edebiyatı]] [[şiir]] biçimidir.

 

Her beytinin kendi arasında [[kafiye]]lenmesi hem yazma kolaylığı sağlar hem de daha uzun metinlerin bu şekle uygun olarak kaleme alınmasına imkan tanır. Diğer [[nazım]] şekillerindeki kafiye bulma zorluğu şairleri uzun metinlerde bu şekli kullanmaya teşvik etmiştir. Bu nedenle uzun aşk öykülerinde, [[destan]]larda mesnevî kullanılmıştır. Klasik düzende bir mesnevî; tevhid, münacat, naat, miraciye, eserin sunulacağı büyüğe övgü, mesnevînin niçin yazıldığını açıklayan sebeb-i nazm ve hikâyenin anlatımı (''ağaz-ı destan'') bölümlerinden oluşmuştur.Mesnevîde beyit sayısı sınırsızdır.

 

== Konuları ==

 

Her beyti kendi içinde uyaklı uzun nazım biçimidir. Bir anlamda Divan edebiyatında manzum hikâyelerin yazıldığı bir biçim olarak da tanımlayabiliriz.

 

Mesneviler aşk, dini ve tasavvufi, ahlaki-öğretici, savaş ve kahramanlık, bir şehri ve şehrin güzelliklerini anlatma, mizah gibi türlü konularda yazılmıştır. Divan edebiyatında roman ve hikâye gibi türler olmadığı için mesneviler bir bakıma bu türlerin yerini tutmuşlardır. On bölümden oluşur.Aynı şair tarafından yazılmış beş mesneviye “[[Hamse]]” adı verilir. Hamse sahibi olmak bir itibar kaynağıdır. Hamse sahibi olarak tanınmış önemli divan şairleri: [[Ali Şir Nevâi]], [[Taşlıcalı Yahya]], [[Nev’i-zâde Atâi]]’dir.