{{Ayrıca bakınız |Türkiye Cumhuriyeti Anayasası (1982)}}
Türkiye'de anayasa, [[Türk Kurtuluş Savaşı|Kurtuluş Savaşı]] sürecinde ''[[Egemenlik, kayıtsız şartsız Milletindir]]'' ilkesi ile oluşturulmuştur. Bu ilke çerçevesinde millete ait egemenlik haklarını kullanması için oluşturulan ve yetkilendirilen anayasal devlet organları ve idari yapı bulunmaktadır. Yetkilerin kuvvetler ayrılığı prensibi ile verilmesinin, kuvvetler ayrımının, devlet organları arasında üstünlük sıralaması anlamına gelmeyip, belli Devlet yetki ve görevlerinin kullanılmasından ibaret ve bununla sınırlı medeni bir iş bölümü ve işbirliği olduğu ve üstünlüğün ancak [[1982 Anayasası|Anayasa]] ve kanunlarda bulunduğu anlamına geldiği belirtilir.<ref name="Anayasa1982">[http://tr.wikisource.org/wiki/T%C3%BCrkiye_Cumhuriyeti_Anayasas%C4%B1_(1982)/Ba%C5%9Flang%C4%B1%C3%A7 1982 anayasası Başlangıç Bölümü]</ref> Toplumda hiçbir kimse, hiçbir zümre, hiçbir sınıf ya da gurup, doğrudan üstün emretme gücüne sahip olamaz. Toplumda üstün emretme gücünün tek kaynağı ve tek sahibi milletin kendisidir.<ref name="TBMM">[http://www.tbmm.gov.tr/kultursanat/milli_egemenlik.htm Türkiye Büyük Millet Meclisi Resmi İnternet Sitesi]</ref>
Türkiye'de ilk anayasa, [[1876]]'da yürürlüğe giren Osmanlı Devleti'nin anayasasıdır. O tarihten Osmanlı Devleti’nin sona erişine kadar anayasaya kanun-i esasi deniyordu. 1876 tarihli [[Kanun-i Esasi]], padişahın yetkilerini kısıtlamamıştı. Yurttaşlara düşünce, toplantı ve dernek kurma özgürlüğü, bireylere dokunulmazlık hakları tanımıyordu. II. Meşrutiyet'in ilanından sonra, 1909'da bu anayasada değişiklikler yapılarak padişahın yetkileri kısıtlandı. Kişisel hak ve özgürlükler tanındı, basın üzerindeki [[sansür]] kaldırıldı. Hükümet artık padişaha değil, meclise karşı sorumluydu.
