1848 Devrimleri: Revizyonlar arasındaki fark

[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmemiş revizyon]
İçerik silindi İçerik eklendi
Engin3000 (mesaj | katkılar)
k "özgür bası" yazıyordu. "özgür basın" şeklinde değiştirdim. Okuyucu değişikliği.
Engin3000 (mesaj | katkılar)
k ".geriye" şeklinde yazıyordu ". Geriye" şeklinde imla hatası düzelttim. Okuyucu ziyareti.
26. satır:
Devrimcilerin başlangıçtaki avantajları beklenmediklik ve ayaklanmaların aynı zamana rastlamalarıydı. Açıkça konmuş bir amaç ve planlanmış bir kalkışma buna eşlik etmiyordu. Mazzini 1831’de başarılı komplo için temel gereksinimleri şu şekilde belirlemişti:”güvenlik, istenen sonucu verebilme yeteneği ve iş birliğinin hızla ilerlemesi, her zaman için, bir komplonun amaçlarının belirlenmesi, açıklığı ve kesinliğiyle orantılıdır.”eşit derece önemli olan şey de, devrimci unsurların “homojenliği” ve “takip edilecek yol olarak kusursuz bir uyumdu.”aynı zamanda ,yakıp yıkarkenki uyumun sonunda tehlikeli bir “görüş ayrılığı” tarafından baltalanabileceği uyarısında da bulunmuştu onun en ciddi korkuları,1848 devrimci hareketlerinin toplumsal yüzleşmeler ve çatışan milliyetçilikler olarak iki yarık boyunca bölünmesiyle gerçek olacaktı.<ref>Prof. Dr. TOKTAMIŞ ATEŞ, siyasal tarih, DER yayınevi, İst. 1994</ref>
E.J. Hobsbawm, toplumsal yüzleşmelere ilgin olarak, 1848 in başarısızlıkla sonuçlandığını sebep olarak da sonuca götüren çatışmanın eski rejim ve ilerlemenin birleşik güçleri arasında değil, düzen ve toplumsal devrim arasında yaşandığını göstermektedir. Diğer tarihçiler, bu süreçte burjuvazinin, özgür basın, yasal eşitlik ve dahası endüstriyel ve ticari ilerlemenin yararına getirilen koşullar gibi liberal taleplerin eşlik ettiği bir anayasayı amaçladığını kanıtlamaya çalışmıştır.geriye Geriye kalan şehirli nüfus ise, tam tersine, daha kapsamlı toplumsal değişiklikler istiyordu; örneğin Berlin’deki işçiler, marta genel oy hakkının tanınması, çalışma bakanlığını kurulması, günde on saatlik çalışma mesaisinin ve bir asgari ücretin karara bağlanması taleplerinde bulundular.ilk başta, geçici liberal hükümetler işçileri kimi gereksinimlerini ertelediler Paris’te ulusal işletmeler kuruldu ve Viyana’da ki alt yapı projeleri yoksullara iş imkanı sağladı. Neticede iki farklı felsefeyi açığa vuran bir çatışma ortaya çıktı. Bu ikisinden ilki, toplumsal siyasaları iktisadi gelişmelerden ayrılamaz olarak görürken, ikincisi, gelişmenin önüne belirli sınırlamaları getirilmesini savunuyordu. Her yerde, orta sınıfın liberalleri yeni yasama meclislerinde en büyük temsil edilme olanağına sahip oldular. Fransa Meclisi için nisanda yapılan seçimlerde, toplam 876 milletvekilinden 85 tanesi sosyalistlerden ve radikallerden oluşuyorlardı. Benzer bir şekilde, Frankfurt Parlamentosu’nda 13 iş adamı, 92 avukat, 104 profesör ve öğretmen ve 100 adli memura karşılık dört usta ve bir köylü vardı.
Orta ve [[alt sınıf]]lar arasında önceden söz konusu olan ittifak, artık karşılıklı korku ve suçlamaya suçlamayla karşılık verme yüzünden bozulmuştu. Bir zamanlar barikatlardaki devrimci etkiyi memnuniyetle karşılamış olan işadamları ve avukatlar artık devrime düşmanca bir güç olarak görmeye başlamışlardı. Frankfurt Parlamentosu’ndaki bir delege” doğuştan gelen tüm fiziksel ve entelektüel farkları hiçe saymak ve bunların istihdamdaki ve mülk edinmedeki belirleyiciliğini nötrleştirmek arayışında olan”<ref>N. STEARNS, the revolutions of 1848, s. 50</ref> radikalizmin olası sonuçları hakkında uyarı da bulunuyordu. Roman yazarı Dumas, Fransız burjuvasının çoğunun sahip olduğu korkuları ifade etmek için çok daha duygusal bir ifade kullanıyordu:”teröristler ülkeyi yıkmak için, sosyalistler aileleri dağıtmak için ve koministler de özel mülkiyeti yıkmak için harekete geçtiler”<ref>F. FEJTÖ (Der.) , the opening of an era, 1848- an historical symposıum</ref> bu sözlere neden olan şey, haziranda Paris’li işçilerin ulusal işletmelerin kapatılması için çıkarılan hükümet Kararnamesi’ne karşı çıkmak için giriştikleri ayaklanmaydı. Benzer kaygılar Viyana’da altyapı düzenleme projelerinin iptaline karşı ağustostaki protestolar yüzünden de yaşandı. İki durumda da, mesleki sınıflar, köylülerin arkalarında olduğunu bilmekte teskin olmayan radikallere karşı orduların kullanılmasını memnuniyetle karşıladılar. Fransız köylüleri, Meclis’in muhafazakâr birleşiminden büyük oranda sorumluydu ve birçoğu gönüllü olarak Ulusal Koruma birliklerine “süreğen bir biçimde asilik yapan Parisli işçilerin tahammül edilmez diktasına bir son verme” için katılmışlardı. Onların bu davranışına neden olan şey olasılıkla şuydu: artık küçük toprak sahipleriydiler ve mülklerini tuhaf ve tehlikeli ideolojilere karşı korumak çabası içine girmişlerdi. Avusturya köylüsü tamamen pasif kalmıştı ve bu, büyük ihtimalle, otoriteler tarafından siyasal bir manevra olarak toprak köleliğinin kaldırılmasının bir sonucuydu.
"https://tr.wikipedia.org/wiki/1848_Devrimleri" sayfasından alınmıştır