Sol komünizm: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
Değişiklik özeti yok |
k düzen |
||
1. satır:
{{Marksizm}}
'''Komünist sol''' olarak da bilinen '''sol komünizm''', [[Komünist Enternasyonal]]'in sol kanadını teşkil eden ve Komünist Enternasyonal'den 1920'lerden ayrılmış akımlardan gelen siyasi geleneğin ismidir. [[Komünist]] Enternasyonal'in dünyanın pek çok yerindeki partilerinde, [[oportünizm
== Komünist solların kökenleri ==
6. satır:
19. yüzyılda kapitalizm hala genişleyen, yükselen bir sistemken, burjuvazi, yönetiminin sömürüye dayanan doğasını, sanki siyah beyazmış, kapitalizm de aslında sosyalizmmiş gibi göstererek gizlemeye daha az ihtiyaç duyuyordu. Bu tür ideolojik çarpıtmalar, esas olarak kapitalizmin tarihsel çöküşüne özgü olduğu ve burjuvazinin Marksizmi mistifikasyon aracı olarak kullanma çabasıyla açıkça ortaya çıkardığı için bu dönemde çok yaygın değillerdi. Ancak kapitalizmin yükseliş döneminde bile, egemen ideolojinin acımasız baskısı çoğunlukla işçi hareketi içine gizlice sokulan sosyalizmin yanlış versiyonları biçimini alıyordu. Bu nedenle, [[Komünist Manifesto]] kendini “feodal” sosyalizm ile “burjuva” ve “küçük burjuva” sosyalizminden ayırmak zorunda kaldı. Yine bu nedenle [[Birinci Enternasyonal]] içindeki fraksiyonlar bir taraftan Bakuninizme, diğer taraftan Lassalcı devlet sosyalizmine karşı çift taraflı mücadele vermek zorunda kaldı.
[[İkinci Enternasyonal]] partileri, marksizm temelinde kuruldu ve bu bağlamda, işçi hareketi içindeki farklı eğilimlerin ittifakı olan Birinci Enternasyonalden hayli ileri bir adımı temsil etti. Ancak kapitalizmin muazzam büyüme aşamasında hareket etmeleri nedeniyle, reformlar için mücadele işçi sınıfı enerjisinin ana odak noktasını oluşturduğunda, özellikle sosyal demokrat partiler, kapitalist sistemle bütünleşmeye yönelik baskılara açıktı. Bu baskılar kendilerini bu partiler içinde, Marksizmin kapitalizmin kaçınılmaz yıkılışına dair öngörüsünün “düzenlenmesi” gerektiğini ve devrimci kesintiler olmadan, barış içinde sosyalizme geçilebileceğini savunan reformcu akımlar aracılığıyla ifade ettiler.
Bu dönem boyunca –özellikle 1890ların sonu ve 1900lerin başı-, hem temel marksist ilkelerin savunulmasında en kararlı olan hem de kapitalizmin yükseliş dönemi sınırlarına ulaşması nedeniyle proletarya mücadelesinin için ortaya çıkan yeni koşulları fark edip göz önünde bulunduran ilkler olan “sol” akımlar tarafından marksizmin devamlılığı sağlandı. Sosyal demokrasinin sol kanadının somutlaştığı isimler iyi bilinir –Rusya’da [[Vladimir Lenin|Lenin]], Almanya’da [[Rosa Luxemburg|Lüksemburg]] , Hollanda’da [[Anton Pannekoek|Pannekoek]], İtalya’da [[Amadeo Bordiga|Bordiga]]- ancak bu militanların hiçbirinin izolasyon içinde faaliyette bulunmadıklarını göz önünde bulundurmak da önemlidir. Oportünist yozlaşma Enternasyonal içinde yayıldıkça, sol akımlar, hem kendi partileri içinde hem de uluslararası boyutta örgütlü fraksiyonlar olarak -Rusya’da Bolşevikler, Hollanda’da Kürsü (De Tribune) grubu ve benzerleri- çalışmak zorunda kaldılar.
1914’te başlayan emperyalist savaş ve 1917 Rus Devrimi, marksizmin kapitalizmin kaçınılmaz olarak “sosyal devrim dönemine” gireceği görüşünü doğruladı ve işçi sınıfı hareketinde temel bir ayrımın oluşmasını hızlandırdı. İlk defa her ikisi de Marx ve Engels’e atıfta bulunan örgütler, kendilerini barikatın farklı taraflarında buldular. Çoğunluğu vaktiyle “reformistlerin” eline geçmiş olan resmi sosyal demokrat partiler Marks’ın erken dönem yazılarına atıfta bulunarak emperyalist savaşı desteklemiş ve Rusya’nın hala burjuva gelişme aşamalarından geçmesi gerektiğini savunarak Ekim Devrimini topa tutmuşlardı. Ancak böyle yaparak, 1914 savaşı için silâhaltına alınan çavuşlar ve 1918 karşı devriminin dedektifi olmakla, geri dönülmez şekilde burjuvazinin saflarına geçmiş oldular.
85. satır:
{{Sol komünizm}}
{{
[[Kategori:Sol komünizm| ]]
| |||