[[Dosya:Mazvydo katekizmas.jpg|thumb|250px|right|İlk Litvanca kitap, [[Martynas Mažvydas]] tarafından 1547 yılında yazılmıştır]]
'''Edebî Litvanca''', 16. yüzyılda ortaya çıkmıştır. Bu dille yazılmış ilk metinler, 1525'ten kalma [[Rabbin Duası]] adlı [[amentü]] ile [[Ave Maria]]'nın Litvanca çevirileridir. Yalnızca dinsel metinlerde kullanılan Edebî Litvanca, pek çok özelliğiyle Litvanca'danLitvancadan ayrılır. Örneğin sözcük sonlarına getirilen ekler modern edebî Litvanca'dakilerdenLitvancadakilerden daha uzundur. Sözcük dağarcığı diğer [[Slav dilleri]]nden daha fazla etkilenmiştir. ikiİki fazla duruma yer verir ve vurgulaması çağdaş dilden daha farklıdır. Tüm bu özelliklerin birçoğu 1650'li yıllara dek sürmüştür.
1800'lü yıllarda Litvanca'nınLitvancanın üç [[lehçe]]si kullanımdaydı. [[Baltık Denizi]] kıyısında Aşağı Litvanca lehçesi, şiir dilinde Yüksek Doğu Litvanca lehçesi, Doğu Prusya sınırındaki bölgede ise Yüksek Batı Litvanca lehçesini kullanılıyordu. 32 harflik bir Latin alfabesiyle yazılan çağdaş edebî dil, [[Jonas Jablonskis]]'in geliştirmiş olduğu Yüksek Batı Litvanca lehçesine dayanır.
Tüm Baltık dillerinde olduğu gibi,Litvanca daLitvancada kaynağını aldığı ilk Hint-Avrupa dilindeki çoğu özelliği koruyup barındırmaya devam etmiştir. Bu özellikler arasında isim ve fiillerde ikil sayı belirten biçimler ve [[Eski Litvanca]]'da çoğul kalma hâlinde kullanılan '''''-su''''' eki sayılabilir.
