Korno: Revizyonlar arasındaki fark

'''Korno''', [[salyangoz]] kabuğu gibi kıvrımlı, [[bakır]] borudan yapılan, üflemeli bir çalgıdır. [[İtalyanca]]'da "boynuz" anlamına gelen "''corno''" sözcüğünden dilimize geçmiştir. [[Eski Mısır]]'da, [[Eski Roma]]'da ve [[Mezopotamya]]'da boynuzdan yapılan ilk örnekleri, işaret vermek ve avcılara yol göstermek için kullanılırdı. Günümüzde bazı ülkelerde çobanlar ve sürek avlarında avcılar hala bu amaçla boynuz kullanırlar.

Kornonun gövdesini oluşturan boru, üflenen baş bölümden alt uca doğru kıvrılarak genişler ve [[çan]] biçimli ''kalak'' bölümüyle son bulur. Çağdaş kornonun boru uzunluğu yaklaşık 3,3 metredir. Üflenen ucunda koni biçiminde ''bek'' denen bir ağızlık vardır. Üzerinde [[flüt]] ya da klarnette[[klarnet]]te olduğu gibi [[ses]] delikleri ya da üfleme dili yoktur. Dudaklar ağızlığa dudağın yapısına göre bir pozisyonda yerleştirilir. Üflendiğinde borunun içindeki [[hava]] sütununun titreşmesinden ses elde edilir. Çıkan sesler üfleme sırasında dudakların duruş biçimine göre değişir. Dudaklar gevşek bırakılırsa [[bas]] sesler, gergin tutulursa [[tiz]] sesler elde edilir.

Bir çalgı teli ya da boru içindeki hava sütunu titreştiğinde çıkan sesler, duyulan temel seslerdir. Telin ya da hava sütununun bir bölümünün titreşmesinden çıkan, dikkatle dinlenilince duyulabilen zayıf seslere doğal armonikler (kısmi sesler) denir. Doğal armoniklerin müziğe daha elverişli olan tiz tonlarını elde etmek daha güçtür. Kornocunun dudak pozisyonunu milimetrik değiştirmeleriyle sesler değişir. Bu bakımdan korno, çalınması en güç ve yorucu çalgıdır. Ses alanı bakımından [[alto]], [[bariton]] ve [[tenor]] olmak üzere üç türü vardır. Sağ elle kalak tıkanarak "" HandStop " tekniği ya da kalağın içine " surdin " adı verilen bir parça takılarak kısık sesler elde edilir.