=== Hariciyye, Mu'tezile, Zeydiyye ve Selefîyye ===
[[Hariciyye]], [[Mutezile]], [[Zeydiyye]], [[Selefiyye]] gibi mezhepler[[mezhep]]ler ve [[İmam Mâlik]], [[İmam Şâfiî]], [[Ahmed bin Hanbel]], [[İbn Hazm]] ve [[İbn Teymiyye]] gibi alimler imanın üç bölümü olduğunu belirtmiş, imanı kalp ile tasdik, dil ile ikrar ve amel olarak tarif etmişlerdir<ref name="sevde" /><ref name="vuz" />. Bu sebeple ameli terk eden kişi artık imanlı sayılamaz, yani mantıken küfre düşmüş olur, küfür işlemiş olur. Bununla birlikte Selefî alimlerin çoğunluğu ameli imanın bir bölümü olarak tarif etseler dahi işlenen herhangi bir günah sebebiyle (veya herhangi bir amelin belirli bir terki ile) kişinin küfre düşmeyeceğini belirtmişlerdir<ref name="vuz" />. Hariciyye mensupları ise imanın bir bölümü saydıkları amelin terkini küfür olarak tarif etmişler, ameli terk edeni kafir olarak ele almışlardır<ref name="aka">Kılavuz, Ahmed Saim. "İslâm Akaidi". s.25</ref>. Bu iman görüşünü benimseyen diğer iki mezhep, Mutezile ve Zeydiyye, ise amelin terkini veya [[büyük günah]] işlemeyi [[fısk]] olarak adlandırarak, kafir ile Mümin arasında yeni bir mertebe ortaya atmış ve bu şahısları ''fasık'' olarak adlandırmıştır<ref name="aka" />. Buna göre bu şahıslar Mümin değillerdir ve eğer tövbe etmeden vefat ederlerse kafir olarak ahirette yer alacaklardır. Fakat bu kişiler dünyada kafir olarak değerlendirilmezler ve tövbe ederlerse tekrar Mümin sıfatını kazanırlar.
