Condottieri: Revizyonlar arasındaki fark
[kontrol edilmiş revizyon] | [kontrol edilmiş revizyon] |
İçerik silindi İçerik eklendi
31. satır:
==Kurumsal ömrü==
Zamanla condottieri mali ve siyasi çıkarları savaş alanını olumsuz etkileyecek şekilde evrilmiştir. Paralı asker komutanları saf değiştirmeye meyilli, savaştan kaçınma yanlısı ve herhangi bir taraftan alacağı rüşvete razı hale gelirler. 16. yüzyılın başlarına doğru şehir devletleri küçük prensleri yutup, İtalya toprakları genel Avrupa siyasetinin doğrudan etkisine güçlü Fransız, İspanyol ve Alman ordularıyla maruz kalınca condotteri yetersiz kalmış ve zamanla yok olmaya başlamıştır.
<!--▼
Condottieri askerleri neredeyse tamamen zırhlı süvari birliklerden oluşmaktaydı. 15. yüzyıl boyunca savaştıkları düşmanlarla hiçbir ortak özellikleri yoktur. Daha yüksek ücret için hemen saf değiştirebilecek haldedirler. Savaş sanatında ustalaştıkları için dün birlikte savaştıkları bir arkadaşı yarın karşı orduda yer alabilecektir. Ayrıca paralı askerler için bir esir ölü bir düşmandan daha değerli olduğu için muharebeler genelde az kanlı ve taktiksel olmaktaydı. Saatlerce süren ancak buna rağmen kaybın yaşanmadığı muharebeler olduğu bilinmektedir.<ref>1424 yılındaki [[Zagonara Muharebesi]] ve 1467 yılındaki [[Molinella Muharebesi]] buna örnektir</ref>
▲<!--
The decline of the Condottieri began in 1494, with the first, great foreign invasion in a century: the French king, Charles VIII's royal army matched the divided Italian city-states and their smaller condottieri armies. The most renowned condottieri fought for foreign powers: Gian Giacomo Trivulzio abandoned Milan for France, while Andrea Doria was Admiral of the Holy Roman Emperor Charles V. In the end, failure was political, rather than military, stemming from disunity and political indecision, and, by 1550, the military service condotta had disappeared, while the term condottiere remained current, denominating the great Italian generals (mainly) fighting for foreign states; men such as Gian Giacomo Medici, Ambrogio Spinola, Marcantonio II Colonna and Raimondo Montecuccoli were prominent into the sixteenth and the seventeenth centuries. To wit, the political practice of hiring foreign mercenaries did not end, even in contemporary Italy. The Vatican’s Swiss Guards are the modern remnants of a historically effective mercenary army.
|