Karakeçili: Revizyonlar arasındaki fark

[[Karakeçili]], Oğuzların 24 kolundan biri olan Oğuzların en büyük aile grubu olan '''Karakeçili''', [[Ertuğrul Gazi]] önderliğinde Orta Asya’dan kalkıp Gazin Antepin Karacadağ eteklerinden Fırat'ı geçen Karakeçililer Batıya ve Kuzeye doğru ilerleyerek Ege'ye, Orta Anadolu'ya, Batı Anadolu'da Bursa [[Söğüt]]’e gelerek yerleşik düzene geçilmiş ve daha sonra [[15. yüzyıl]]da bir kısmı Söğüt’den ayrılarak, bir kısmı da şimdiki Karakeçili’nin bulunduğu yerde Karakeçili köyünü kurmuşlardır. [[1957]] yılında belediye teşkilatına kavuşmuş olan Karakeçili, 25 Mayıs 1990 gün ve 3644 sayılı kanun ile de [[ilçe]] olmuştur. Urfa'nın Suruç, Siverek ve Birecik ilçeleri; Antep ve Elazığ merkez köyleri ile Sivrice, Baskil, Ağın, Keban, Palu [[Adıyaman]] [[Gerger]] ilçesinin Beybostan, Seyitmahmut ve Oymaklı köylerine yerleşmişlerdir. Erzurum'da Aşkale, Çat, Horasan, Pasinler'e, Karayazı, Bayro köyüne yerleşmişlerdir. Suruç'ta Köseveli, Yağışlı, Aliören, Uysal, Harmanalan, Yanaloba, Ağırtaş, Örgütlü, Taşlıhöyük, Hacıkadirler Gerger'de Oğuzbey ve Memişbeyler ailesi karakeçililerdir. Nevzat Yalçıntaş hocanın araştırmasına göre Birecik kazasında Hacı divanlar "Bezirgan" soyadını almışlardır. Bir kısmı da Viranşehirde "divanlar" olarak otururlar, siverek Mızar köyünden kopmuşlardır. Kınacılar (zeytinbahçesi mevkiinde yerleşiklerdir. Siverek'ten suruç üzerinden buraya gelmiş Karakeçili taifesidir. Türk dilini korumuşlardır. Özkınacı soyadını almışlardır.) incedal (siverekten suruç harapsor köyünde bir müddet konaklamış olan karakeçili aşiretinin torun kolunun kıratlıoğlu boyundan bir ailedir. Zeytinbahçesi mevkiinde yerleşmişlerdir. Türk dilini korumuşlardır. bir kısmı mezra beldesinde arap ve kürt dilini kullanmaya başlamışlar ve soyadları incegül olmuştur.) Atmaca ailesi (Suriye cebel karakeçililerinden olup ilçenin hacınebi köyünde yerleşiklerdir. Kürt dilini kullanmaya başlamışlardır. Ama KARAKEÇİLİ TÜRKMENLERİNDEN olduklarını bilirler.) camızlar ya da Şıheyublar (Uğur soyadını almışlardır.) olarak geçer Siverek'in Keş köyünden 1894 yılında Birecik ilçesine yerleşmişlerdir. Türk dilini korumuşlardır. Adıyaman Gerger'de bulunan Oğuzbey ve Memişbey'ler Türk dilini korumuşlardır.

Kuzeyinde [[Bahşılı]], doğusunda [[Keskin]] ve [[Çelebi]] ilçeleri, güneyinde [[Ankara (il)|Ankara]]'nın [[Bala, Ankara|Bala]] ilçesi ile çevrili olan Karakeçili 225  km² yüzölçümlü olup, bunun 117  km²'si Tapuya tescillidir. [[Kırıkkale]]'ye 35  km, Keskin'e 30  km, Çelebi'ye 25  km, Bala'ya 25  km ve Ankara'ya 95  km uzaklıktadır. İlçenin rakımı 1.100 dür.

2003 yılı içerisinde başta “[[Kapari]] Projesi” olmak üzere halkın “sosyo-ekonomik” durumunu düzeltmek ve atıl kalan, kullanılamayan veya değerlendirilemeyen kaynakların keşfedilerek üretime kazandırılması amacıyla “Paulownia ([[Kral Ağacı]])”, “[[Çeltik]]“ ve “Ceviz” projelerinin birlik ve Özel İdare kaynaklarını kullanmak suretiyle uygulamaya konulmuştur.

İlçe merkezini diğer ilçelere ve il merkezine bağlayan yollar asfalt olup hepsi karayolları ağındandır. Akkoşan Köyünün 13  km, Sulubük köyünün de ilçemiz merkezine 8  km mesafesi vardır. Sulubük köy yolu Karakeçili-Kırıkkale Karayolu üzerinde bulunması nedeniyle köy halkı iki saatte bir ilçe merkezinden Kırıkkale’ye giden minibüslerden faydalanmaktadır. Öte yandan Ankara-[[Kayseri]] Devlet yolu ilçemiz merkezinden geçtiğinden [[Kaman]]-Ankara arası çalışan otobüslerle her saat Karakeçili-Ankara arası yolculuk mümkündür. Ayrıca ilçemizdenilçeden her sabah bir defaya mahsus Ankara’ya minibüs seferi yapılmaktadır.

Anlatıla gelen meşhur [[Çeşnigir Köprüsü]] efsanesi ve [[Tavalı Kaya]] efsanesi vardır. Tarihi Çeşnigir köprüsü asırlar sonra Karakeçililerin Uluslar arası Kültür Şenliklerinde amblem olarak kullanılmış, amblemde keçi figürü kullanılarak köprü sembolize edilmiştir. Köprü, Kızılırmak’ın üzerinde kurulu, dokuz yüz sene önce yapılmış, muhtemelen [[Selçuklu]] devleti zamanından kalma, yüzoniki metre uzunluğunda onüç kemerden oluşmuştur. Köprünün çok büyük bir [[kemer]]i var. O kemeri zamanın mimarları bir türlü tutturamamışlar. Çok uğraşmışlar ama tutturmak bir türlü mümkün olmamış. Köprü yapılmadan evvel zamanın hükümdarı sefere giderken [[Kızılırmak]]’ın sığ yerinden geçip gidermiş. Yine bir sefer esnasında hükümdar mimarlarına ve köprü ustalarına ‘’Ben seferden dönünceye kadar buraya bir köprü yapılsın’’ diye emretmiş. Ustalar Mimarlar yedi-sekiz defa köprüyü yapmaya uğraşmışlar ama her defasında ortadaki büyük kemeri tutturamadıkları için köprü yıkılmış.Neticede [[Rum]] asıllı Hıristiyan bir mimar bu köprünün yıkılmaması ve büyük kemerin tutturulabilmesi için Allah’a gece boyunca yalvarıyor. Bir ara dalıp rüyasında kızı ile oğlunun kurban edilip onların kanı ile yoğrulan iki taşın köprüye konulması ile büyük kemerin tutturulmuş ve köprünün kurulmuş olacağını görüyor. Bu rüya üzerine adamcağız kızı ile oğlunu kurban ediyor, onların kanı ile yoğrulan taşları köprünün büyük kemerine yerleştiriyor ve büyük kemer tutuyor. Köprüde o kanlı iki taş hala görülmektedir. Hükümdar seferden dönerken köprüyü beğeniyor ve mimarlarını çağırıyor. 'Çok kısa sürede çok güzel köprü yapmışsınız' diyor.

Mimarlarda: 'Sayenizde hükümdarım' diyorlar. Hükümdar bu söze sinirleniyor. Nasıl olur da siz benim sayemde yaparsınız, bu yapılan eserler Allah’ın sayesinde yapılmıştır. Ben sizin köprünüzden geçmem' diyor. Hükümdar Kızılırmak’ın yine [[sığ]] yerinden geçip otağına gidiyor.

Karakeçilide [[ağıt]]lar önemli bir yere sahiptir. Karakeçililerin ağıt söyleyişlerinde Yörük saflığı ve berraklığı görülmektedir. Kadınlar yapısal olarak nazik, duygusal oldukları için daha çok ağıt yakmaktadırlar. Ağıtlar ölen kişinin dünyada iken iyilikleri üzerine kurulur, yiğitlikleri ve mertlikleri anlatılır. Karakeçililerde sadece cenazelerde ağıt söylenmez. Yaşanan herhangi bir üzücü olay, uzun süre çekilen hastalık, ana baba , kardeş hasreti, memleket özlemleri gibi temalar üzerine de ağıtlar söylenir.

Gençler evlenecek çağa gelince, babalarının yanında aynanın karşısına geçip saç tararlar, evde basit olaylara sinirlenirler, analarına evlenmek istediklerini söylerler. Babalara söylemek uygun görülmez. Genç kızlar da sevdikleri delikanlılar var ise, onlara mektup yazarlar, düğünlerde onlardan gözlerini ayırmazlar, aracılar vasıtasıyla haberleşmeye çalışırlar. Birbirlerini seven gençler, karşılıklı [[mani]]ler ve türküler söylerler.

Hasta öldüğünde ölünün yakınlarından bilhassa kadınlar ağıt yakmaya başlarlar. İmama haber verilir, imam ‘’[[Salâ]]’’ vererek, hasta kişinin öldüğünü ahaliye ilan eder. Cenaze işlemlerinde akrabalar birbirlerini yardımcı olur. Bir taraftan mezar kazılırken, diğer taraftan cenaze yıkama hazırlıkları başlar. Karakeçililerde cenaze ve düğün işlerinde tam bir dayanışma örneği vardır. Akraba olsun olmasın duyan herkes gelir üzerine düşen görev ne ise sonuna kadar yapar.