Dil Devrimi: Revizyonlar arasındaki fark

Türkler, Arapça ve Farsça konuşan milletler ile münasebete girdiklerinde kendi dillerinde bulunmayan sözcükleri almışlardı. Ancak bulunmayan sözcüklerin yanında Türkçe sözcükler de zaman içinde işlerliğini yitirmiş ve yerlerini Arapça ve Farsça sözcüklere bırakmıştı. Türkçede ateş manasında ''od'' sözcüğü yerini Farsça ''ateş'' sözcüğüne bırakmıştı. Sadece sözcükler değil her iki dilden de tamlamalar ve bazı yapılar ve bunun yanında dil bilgisi kuralları da alınmıştı. Fakat esasen dilin kalbinde yine Türkçe çekimler ve dil bilgisi kuralları kullanılıyordu. Osmanlı Devleti, Bâb-ı Âlî'den idare ediliyordu. Arapça ''kapı'' anlamındaki ''bâb'' ile Farsça ''-ı'' tamlaması Farsça yüce anlamındaki ''âlî'' ile birleşmişti ve ''Osmanlıca'' yeni bir sözcük türemişti. Bu çeşit bir Osmanlıca'yı ne Türkçe konuşan tebaa, ne Arapça ve Farsça konuşan tebaa ne de diğerleri anlayabiliyordu. Sadece eğitimli kesim, yazarlar ve şairler ile devlet kademelerindekiler bu dili kullanıyordu. Yazı dili ile konuşma dili arasında bir uçurum vardı. Öyle ki gazeteleri geniş halk kesimlerince anlaşılmadığı için satılmayan gazeteciler gazetelerinde kullandıkları dili arılaştırmanın yollarını arıyorlardı. Mesela ''doğal bilimler'' anlamındaki Arapça ''Ulûm-i Tabiiyye'' tamlaması yerine Tabii İlimler demenin daha anlaşılır olduğunu keşfettiler ve yazılarında bu tür sadeleştirmelere gittiler. Osmanlı döneminde halk, yüksek kademelerdeki eğitimli kişiler tarafından konuşulan bu dilin eğlenceli tarafını da görmüştü. [[Karagöz ve Hacivat]] oyunlarında Karagöz halk dilini konuşurken Hacivat Osmanlıca konuşuyordu ve Karagöz Hacivat'ın söylediklerini yanlış anlayarak insanları güldürüyordu.<ref name="Lewis G.">Geoffrey Lewis, ''the Turkish Language Reform: A Catastrophic Success'', 2002, Oxford Üniversitesi Yayınevi</ref>

Yazı dilinin karmaşık [[Arapça]] ve [[Farsça]] deyimlerden arındırılarak konuşulan Türkçeye yaklaştırılması konusu, [[Tanzimat]]'tan itibaren Türk yazarlarını ilgilendirdi. [[Şinasi]] (1824-1871) ve [[Namık Kemal]] (1840-1888) ile başlayan yalınlaştırma eğilimi, [[Ahmet Mithat Efendi]] (1844-1912) ile büyük bir aşama kaydederek ve [[İkinci Meşrutiyet]] yıllarında [[Ömer Seyfettin]], [[Mehmet Emin Yurdakul]] (1868-1944) gibi yazarlarla doruğa çıktı. Daha önceki zamanlarda da Türk diline önem verilmiyor olması bazı şiirlere konu olmuştu. Bunlardan biri de [[Aşık Paşa]]'nın [[Garipname]] adlı eserinde geçen şu dörtlüktür.

Varolan Türkçe köklerden yeni kavramları karşılayacak sözcükler türetme eğilimi de 1914 dolaylarında duyumsanmaya başladı. Kurtuluş savaşı dönemlerinde Atatürk Türk dilindeki yabancı etkilerin varlığından rahatsızdı. Yerel dil kaynaklarının akıllıca kullanılmasıyla yabancı dillerden alınan sözcük ve kurallardan kurtulunabileceğini düşünüyordu. O dönemde yaşamış insanların bu düşüncelere kapılma nedenleri yine o dönemde yaşamış [[Hasan Reşit Tankut]]'un bir anısında şu şekilde geçiyor: