Sol komünizm: Revizyonlar arasındaki fark

19. yüzyılda kapitalizm hala genişleyen, yükselen bir sistemken, burjuvazi, yönetiminin sömürüye dayanan doğasını, sanki siyah beyazmış, kapitalizm de aslında sosyalizmmiş gibi göstererek gizlemeye daha az ihtiyaç duyuyordu. Bu tür ideolojik çarpıtmalar, esas olarak kapitalizmin tarihsel çöküşüne özgü olduğu ve burjuvazinin Marksizmi mistifikasyon aracı olarak kullanma çabasıyla açıkça ortaya çıkardığı için bu dönemde çok yaygın değillerdi. Ancak kapitalizmin yükseliş döneminde bile, egemen ideolojinin acımasız baskısı çoğunlukla işçi hareketi içine gizlice sokulan sosyalizmin yanlış versiyonları biçimini alıyordu. Bu nedenle, [[Komünist Manifesto]] kendini “feodal” sosyalizm ile “burjuva” ve “küçük burjuva” sosyalizminden ayırmak zorunda kaldı. Yine bu nedenle [[Birinci Enternasyonal]] içindeki fraksiyonlar bir taraftan Bakuninizme, diğer taraftan Lassalcı devlet sosyalizmine karşı çift taraflı mücadele vermek zorunda kaldı.

 

 

Bu dönem boyunca –özellikle 1890ların sonu ve 1900lerin başı-, hem temel marksist ilkelerin savunulmasında en kararlı olan hem de kapitalizmin yükseliş dönemi sınırlarına ulaşması nedeniyle proletarya mücadelesinin için ortaya çıkan yeni koşulları fark edip göz önünde bulunduran ilkler olan “sol” akımlar tarafından marksizmin devamlılığı sağlandı. Sosyal demokrasinin sol kanadının somutlaştığı isimler iyi bilinir –Rusya’da [[Vladimir Lenin|Lenin]], Almanya’da [[Rosa Luxemburg|Lüksemburg]] , Hollanda’da [[Anton Pannekoek|Pannekoek]], İtalya’da [[Amadeo Bordiga|Bordiga]]- ancak bu militanların hiçbirinin izolasyon içinde faaliyette bulunmadıklarını göz önünde bulundurmak da önemlidir. Oportünist yozlaşma Enternasyonal içinde yayıldıkça, sol akımlar, hem kendi partileri içinde hem de uluslararası boyutta örgütlü fraksiyonlar olarak -Rusya’da Bolşevikler, Hollanda’da Kürsü (De Tribune) grubu ve benzerleri- çalışmak zorunda kaldılar.