|
'''Padişah''', ([[Farsça]]: '''پادشاه''') bazı İslam hükümdarlarınca atfedilen ve büyüklük belirten ünvandır. Farsça bir sözcük olup anlamı ''Şahların en büyüğübüyüğüdür''dür. Esasen İslamiyet öncesi İran'da hüküm süren [[Sasani]] hükümdarlarının (MS 3. - 7. yüzyıl) sıfatı iken, daha sonra [[Osmanlı]] hükümdarları ve Türk-Moğol hanedanındanhanedanı'ndan gelen [[Delhi Sultanlığı|Delhi Sultanları]] tarafından benimsenmiştir. Hindistan'da bazı bölgesel İslam hükümdarları (örneğin; Maysor hükümdarı Tipu Sultan, Oudh Navabı ve Haydarabad Nizamı) ile Afganistan'da 18. yüzyılda kurulan Durrani hanedanı da "padişah" ünvanını kullanmıştır.
Sözcüğün aslı eski Farsça olup ''pāti'' (bey, efendi, muktedir) ve ''şāh'' (hükümdar) kelimelerinden oluşur.
== Osmanlı Devletinde Padişahlık ==
Osmanlı hükümdarlarının asıl ünvanları ''sultanSultandır''dır. Bunun yanı sıra padişahPadişah, [[sultan]], [[halife]], [[hakan]] ve [[kayser]] ünvanlarını kullanmışlardır. Bunlardan ''padişahPadişah'' İran geleneğine, ''sultanSultan'' ve ''halifeHalife'' Arap-İslam geleneğine, [[hakanHakan]] eski Türk geleneğine, [[kayserKayser]] ise Rum geleneğine işaret eder ve Osmanlı Devleti'ninDevletinin eski İran, Abbasi, Türk ve Rum imparatorluklarının varisi olma iddialarının altını çizer.
Osmanlı hükümdarlarınınhükümdarlarında padişah ünvanını kullanmalarına [[II. Murat]]'tan (1431-1451) itibaren rastlanır.
[[1876 Kanun-ı Esasisi]]'nde Osmanlı hükümdarı sadece "padişah" ünvanıyla tanımlanmış ve padişahların diğer ünvanları kanun metninde yer almamıştır. Padişahın hak ve yetkileri Kanun-ı Esasi'nin 3-7, 27, 29, 35, 44, 45, 46, 54, 60, 64, 101, 105 ve 113. maddelerinde tanımlanmıştır.
Padişahlık makamı [[Türkiye Büyük Millet Meclisi]]'nin [[1 Kasım]] [[1922]] tarihli anayasa değişikliğiyle lağvedilmiştir.
|
