Mansur İbrahim
Nasır ad-Din al-Malik al-Mansur İbrahim bin Asad ad-Din Shirkuh, daha çok Mansur İbrahim olarak bilinir, (Arapça: المنصور إبراهيم d. 28 Haziran 1246), Eyyûbî hanedanı altında 1240'tan 1246'ya kadar Humus emiri ("valisi") olan Kürt hükümdarıydı. Humus'u göreceli bir bağımsızlıkla tuttu, ancak başlangıçta Şamlı Sâlih İsmail'in komutası altındaydı. Daha sonra Sâlih İsmail ve onun Harezmşah müttefiklerine karşı savaşacaktı. Mansur, Sâlih İsmail ile 1241, 1242, 1244 ve 1246'da karşı karşıya geldi.
| Al-Mansur Ibrahim المنصور ابراهيم | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Humus Emiri | |||||
| Hüküm süresi | 1240-1246 | ||||
| Taç giymesi | 1240 | ||||
| Önce gelen | Mücahid | ||||
| Sonra gelen | Eşref Musa | ||||
| Doğum | Humus, Suriye | ||||
| Ölüm | 28 Haziran 1246 Nayrab, Suriye | ||||
| |||||
| Hanedan | Eyyûbîler | ||||
| Babası | Mücahid | ||||
| Dini | Sünnilik | ||||
Askeri seferleri değiştir
Ocak 1241'de Mansur, müttefik Eyyûbî-Selçuklu kuvvetlerinin başkomutanlığına atandı ve Fırat'ı geçen herhangi bir Harezmşah ordusunu takip ederek birkaç Suriye kasabasını yağmaladı. Mansur onları Rakka'da yakaladı, ancak yeniden toplanmak için Harran'daki üslerine geri çekilmelerini engelleyemedi. 25 Nisan'da Mansur, Harezmşahları Edessa yakınlarında bir meydan savaşına çekmeyi başardı ve onları mutlak bir şekilde mağlup etti. Hayatta kalan Harezmşah askerleri, ailelerini topladıkları Harran'a kaçtılar ve güneye, Abbasi Halifeliği tarafından kontrol edilen bölgeye taşındılar. Ele geçirilen toprakların çoğu Halep Eyyûbîleri ve Selçuklular tarafından alındı, ancak Mansur, el-Habur ve Karkisiyya'yı kendi emirliğine kattı. Selçuklu ordusuyla güçlerini birleştirdi ve birlikte Suriye'yi ve El-Cezire'yi Eyyûbî Mısır'ı için tutmaya çalışan padişah Es-Sâlih Eyyûb'un elindeki Amid kalesini ele geçirdiler. Mansur'un seferinde Eyyub'un Hasankeyf hariç tüm toprakları alındı.[1]
Ağustos 1242'de el-Mansur, Halep bölgesinde bir Harezmi seferi kuvvetini tekrar yendi. 1243'te Sâlih Eyyub, Ürdün'ü ortak düşman olarak tutan Nasır Davud'u kuran Sâlih İsmail ile bir barış anlaşması sağlamaya çalıştı ve bu nedenle Mansur'un Sâlih İsmail'i padişah olarak tanıması gerekiyordu. Sâlih İsmail, onu Nasır'ın Aclun'daki kalesini kuşatması için gönderdi.[2] 1244'te Mısır ve Suriye yeniden bağları kopardı ve Mansur, Sâlih İsmail'in federasyonuna katıldı. Mısır'a ilerlerlerken Mansur Akka'ya, Sâlih İsmail Gazze'ye, Nasır Davud Kudüs'e doğru gitti. Mansur şehre ulaşmadan önce Harezmşahlar tekrar Fırat'ı geçerek Eyyûbî topraklarına girdiler. Mansur onlarla savaşmak için ayrıldı, ancak sonuçta ortaya çıkan Harbiye Muharebesi'nde ordusu yenilirken; kendisi birkaç takipçisiyle kıl payı kurtuldu.[3]
Salkhad'lı Jamiul'un yardımıyla Harezmşahlar, Mart 1246'da Şam'ı kuşattı ve o sırada Baalbek'i elinde tutan Sâlih Arif İsmail'e katıldı. Kuşatma o kadar şiddetliydi ki, bölge sakinlerinin leş ve köpeklerle beslendiği bildirildi. Ancak Halepli Mansur ve an-Nasır Yusuf bir ittifak kurdular ve Şam'ı ele geçirmeleri halinde Suriye'nin kontrolünü ele geçirebileceğinden korktukları Harezmşahlar ile yüzleşmeye karar verdiler. Şam'ın kurtarılması, düşmanı Sâlih Eyyub'un Suriye'nin güneyindeki hakimiyetini güçlendireceğinden, bu beklenti Mansur'u rahatsız etti. Yine de el-Mansur, Türkmen ve Bedevi paralı askerlerinden oluşan bir gücü Şam'a doğru yönetti. Harezmşahlar ve müttefikleri, Humus Gölü yakınlarında el-Mansur ile karşılaştılar ve burada büyük bir yenilgiye uğradılar ve Suriye'deki Harezmşah gücünü sonsuza kadar sona erdirdiler. Daha sonra Mansur, Sâlih İsmail'in oğlu Mansur Mahmud tarafından savunulan Baalbek'e geçti. Mansur İbrahim, dış kasabayı kolaylıkla istila etti, ancak zorlu kalesine ulaştıktan sonra geri çekildi ve Humus'a döndü.[4]
Ölümü değiştir
Bu noktada es-Sâlih Eyyub, muhtemelen kendisine Şam'ı veren bir anlaşma uyarınca, Mansur'u Mısır'a davet etti. Daveti kabul etmekte tereddüt etmedi, ancak Şam'a vardığında ağır hasta olduğu bildirildi. 28 Haziran 1246'da Guta'nın Neyrab kasabasında öldü ve yerine oğlu Eşref Musa geçti. Mansur yönetiminde, Eyyûbîlerin en küçük beyliği olan Humus, imparatorluk işlerinde büyük bir etkiye sahipti, ancak onun ölümüyle önceki pasifliğine geri döndü.[5]
Kaynakça değiştir
- Özel
- ^ Humphreys 1977, ss. 270-271.
- ^ Hawting 2005, s. 242.
- ^ Humphreys 1977, s. 276.
- ^ Humphreys 1977, ss. 286-287.
- ^ Humphreys 1977, s. 288.
- Genel
- Humphreys, R. Stephen (1977), From Saladin to the Mongols: The Ayyubids of Damascus, 1193-1260 (İngilizce), SUNY Press, ISBN 0-87395-263-4
- Hawting, Gerald R. (2005), Muslims, Mongols and crusaders: an anthology of articles published in the Bulletin of the School of Oriental and African Studies (İngilizce), Routledge, ISBN 0-7007-1393-X
- Setton, Kenneth Meyer (1975), A History of the Crusades (İngilizce), University of Wisconsin Press, ISBN 0-299-06670-3