Lois Taggett'ın Uzun Takdimi
Lois Taggett'ın Uzun Takdimi[3] (İng. The Long Debut of Lois Taggett), Amerikalı yazar J. D. Salinger'ın ilk kez Story dergisinin Eylül-Ekim 1942 tarihinde çıkan sayısında yayınlanan öyküsüdür.[4]
| "Lois Taggett'ın Uzun Takdimi" | |
|---|---|
| Yazar | J. D. Salinger |
| Özgün adı | "The Long Debut of Lois Taggett" |
| Ülke | ABD |
| Dil | İngilizce |
| Yayımlanma | Story dergisi |
| Önceki | "Kırık Öykünün Kalbi[1] (The Heart of a Broken Story)" |
| Sonraki | "Piyadenin Özel Notları[2](Personal Notes of Infantryman)" |
Hikâye, yazarın üçü Story biri Mademoiselle dergisinde basılan "yalnız kız" temalı dört eserinden biridir.[5] Bu temaya sahip diğer eserleri Gençler, Elaine ve 1941'de Hiç Beli Olmayan Bir Genç Kız'dır. Lois Taggett'ın Uzun Takdimi, New York'ta sosyeteye ilk kez takdim edilen Lois Taggett'ın büyümesini, önce bir sadist ardından görgüsüz bir adamla yaptığı evlilikleri, hamile kalmasını ve bebeğinin ölümünü anlatır.[6]
Açıklama değiştir
Salinger, Kırık Öykünün Kalbi isimli öyküsünü 1941 yılının Mayıs ayında tamamladı. Bu çalışması Collier's dergisinin Eylül 1941 sayısında yayınlandı. Arada geçen sürede ise yazar o döneme kadar yazmış olduğu en karanlık öykü[7] olan Lois Taggett'ın Uzun Takdimi'ni tamamladı. Yazar bu öyküsüyle The New Yorker dergisine kabul edileceğini düşünüyordu. Bu yüzden ajansı Dorothy Olding'den eseri dergiye göndermesini istedi.[7] Salinger'ın beklentisinin aksine The New Yorker öyküyü reddetti. Bunun üzerine Mademoiselle dergisine başvurdular.[8] Fakat bu dergi de eseri kabul etmedi.
Yazar 1942 yılının başında II. Dünya Savaşı sürerken ABD ordusuna yazıldı.[9] 27 Nisan 1942'de Fort Dix, New Jersey'de göreve başladı.[10] Orduda yükselmek isteyen Salinger, Haziran ayında Subay Aday Okulu'na başvurdu. Bu dönemde tavsiye mektubu istemek için yazıştığı Whit Burnett Lois Taggett'ı okuduğunu ve beğendiğini yazara iletti.[11] Böylece hikâye Burnett'ın sahibi olduğu Story dergisinin Eylül-Ekim 1942 sayısında yayınlandı.[12]
Konusu değiştir
Sosyeteyle ilk kez tanıştırılan Lois Taggett'ın kasvetli öyküsü tıpkı yazarın önceki öyküleri Gençler ve Git Eddie'yi Gör gibi üst-sınıf gençliğinin yaşamını anlatmaktadır. Salinger, bu öyküsünde de New York gençleri arasında moda olan alışkanlıkları eleştirdi ve bu insanların değerlerden yoksunluklarını ve yalnızlıklarını anlattı.[7]
Miss Hascomb's School'dan mezun olan Lois Taggett, o sonbaharda ailesi tarafından sosyeteye takdim edilir. Kışı Manhattan'da arkadaşlarıyla gezerek geçirir. İlkbaharda ise amcası Roger'ın ofisinde resepsiyonist olarak işe başlar. Bu ofiste 11 gün çalıştıktan sonra arkadaşlarının Rio'ya gideceklerinin haberini alır. Lois de onlarla birlikte gitmek için işinden ayrılır. Seyahatten kışın dönen genç kız Columbia Üniversitesi'nde ders almaya başlar. İlkbaharda bir yayıncı olan Bill Tedderton'a aşık olur. Çift kısa bir süre sonra evlenir. Bu evliliği Lois'in parası için isteyen Bill ilerleyen günlerde Lois'e aşık olur ama çiftin evlilikleri Bill'in Lois'e iki kere fiziksel zarar vermesi sebebiyle biter. Ailesinin yanına dönen Lois, Reno'ya seyahat eder. Reno'dan döndükten sonra kısa boylu, renkli çoraplara alerjisi olduğunu düşündüğü için her zaman beyaz çorap giyen Carl Curfman ile evlenir. Carl'a aşık olmayan Lois, arkadaşlarının uygun bir eş adayı olduğunu düşünmelerinden etkilendiği için adamın teklifini kabul etmiştir. Carl'ın beyaz çorap takıntısından rahatsız olan genç kadın onu renkli çorap giymeye zorlar. Carl, karısının bu isteğini kabul eder.
Lois Taggett, günlerini sinemaya giderek ve alışveriş yaparak sıkıntı içinde geçirmeye başlar. Hamile olduğunu fark edince bu aktivitelerine son verir. Çiftin bir erkek çocukları olur. Lois, bebeğin ardından ilk kez kendini iyi hissetmeye başlar. Ama bu mutluluğu uzun sürmez. Bebekleri uyurken hayatını kaybeder. Lois, bir kez daha aslında sevmediği kocasıyla baş başa kalır. Son sahnede çift karşı karşıya oturmaktadır. Lois kocasına bakar ve gidip beyaz çoraplarını giymesini söyler.
Hikâyenin sonu okuyucuya evliliklerinin ilk günlerinde kocası beyaz çorap giydiği için onu azarlayan Lois'in sonunda olgunlaşmaya başladığının işaretini vermektedir.
Sonrası değiştir
Salinger başvurduğu Subay Aday Okulu tarafından reddedildi. Aynı günlerde Kara Havacılığı Eğitimi'ne kabul edildi. Yazar, bu eğitim sebebiyle New Jersey'den ayrıldı. Haftasonlarını New York'ta geçirememesi onu edebiyat çevresinden de uzaklaştırdı.[13] Collier's dergisinin 12 Aralık 1942 yılında çıkan sayısında Salinger'ın Piyadenin Özel Notları isimli askerlik yaşamını konu alan ticari öyküsü yayınlandı.[9][14]
14 Nisan 1944'te, Salinger II. Dünya Savaşı sebebiyle Avrupa'dayken, Whit Burnett yazara öykülerinden oluşan bir derlemeyi antoloji olarak basmayı teklif etti. Kitabın ismi Gençler olacaktı.[15] Teklife tedirgin yaklaşan Salinger bu tedirginliğine rağmen Burnett'a kitapta yer alabilecek sekiz hikâyesinin listesini gönderdi. Bu hikâyelerden biri de Lois Taggett'ın Uzun Takdimi idi. Fakat bu antoloji hiçbir zaman basılamadı.
Lois Taggett, 1949'da gene Story'nin Whit ve Hallie S. Burnett'ın editörlüğünü yaptığı The Fiction of Forties özel sayısının 153-162. sayfalarında yer aldı.
Kaynakça değiştir
- Bloom, Harold (2005), Holden Caulfield, Infobase Publishing, ISBN 9780791081747
- Grunwald, Henry (Aralık 2009), Salinger: A Critical and Personal Portrait by More Than Twenty of His Contemporaries, Harpers Collins US, ISBN 9780061852503
- Miller, James E. (1965), J.D. Salinger - American Writers 51: University of Minnesota Pamphlets on American Writers, University of Minnesota Press, ISBN 9780816603664
- Reiff, Raychel Haugrud (2008), J.D. Salinger: The Catcher in the Rye and Other Works, Marshall Cavendish, ISBN 9780761425946
- Slawenski, Kenneth (2011), Üzüntü Muz Kabuğu ve J. D. Salinger, Sel Yayınları, ISBN 9789755705200
Notlar değiştir
- ^ Öykünün Türkçe isminin alındığı kitap: Slawenski 2011, s. 45
- ^ Öykünün Türkçe isminin alındığı kitap: Slawenski 2011, s. 58
- ^ Öykünün Türkçe isminin alındığı kitap: Slawenski 2011, s. 46
- ^ Miller 1965, s. 46
- ^ Grunwald 261, s. 2009
- ^ Grunwald 260, s. 2009
- ^ a b c Slawenski 2011, s. 46
- ^ Slawenski 2011, s. 47
- ^ a b Bloom 2005, s. 10
- ^ Slawenski 2011, s. 54
- ^ Slawenski 2011, s. 55
- ^ Reiff 2008, s. 127
- ^ Slawenski 2011, s. 56
- ^ Slawenski 2011, s. 58
- ^ Slawenski 2011, s. 87