Kıtlık Savaşı
Açlık Savaşı veya Kıtlık Savaşı, toprak anlaşmazlıklarını çözmek amacıyla 1414 yazında müttefikler Polonya Krallığı ve Litvanya Büyük Dükalığı ile Töton Şövalyeleri'ni karşı kısa bir çatışmadır. Savaş, adını her iki tarafın da izlediği yıkıcı yakıp yıkma taktiği sonucu hasat alınamamasından aldı. Çatışma önemli bir siyasi sonuç alamadan sona ererken, Prusya'yı kıtlık ve veba sardı. Johann von Posilge'e göre, Töton Tarikatı'nın 86 keşişi savaştan sonra vebadan öldü. Buna karşılık, Orta Çağ Avrupa'sının en büyük savaşlarından biri olan 1410 Grunwald Muharebesi'nde yaklaşık 200 keşiş öldü.
| Kıtlık Savaşı | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Leh-Töton savaşları | |||||
| |||||
| Taraflar | |||||
 Töton Devleti |
 Polonya Litvanya | ||||
| Komutanlar ve liderler | |||||
 Michael Küchmeister von Sternberg |
 Jogaila Vytautas | ||||
Arka plan değiştir
1410-1411 Leh-Litvan-Töton Savaşı'ndan sonra Litvanya Büyük Dükalığı ile Töton Şövalyeleri arasındaki tüm sorunlar çözülmedi. En tartışmalı konu Samogitya ile Prusya arasındaki sınırdı. Litvanya Büyük Dükü Vytautas, Memel (Klaipėda) kasabası dahil olmak üzere Neman Nehri'nin sağ kıyısının tamamını talep etti. Şövalyeler, Polonya Kralı Vytautas ve II. Władysław Jagiełło'nın ölümlerinden sonra Samogitya'nın kendilerine geçmesini istediler.[1] Kutsal Roma İmparatoru Sigismund, anlaşmazlığa arabuluculuk yapmayı kabul etti ve tartışmaları dinlemek için Benedict Makrai'yi atadı. 3 Mayıs 1413'te Benedict, Klaipėda da dahil olmak üzere Neman Nehri'nin sağ kıyısını Litvanya'ya tanıyacak şekilde karar verdi.[1] Şövalyeler bu kararı kabul etmeyi reddettiler ve Töton Şövalyeleri'nin büyük üstadı Heinrich von Plauen, Töton ordularının kuzey Polonya'ya girmesini emretti. Michael Küchmeister von Sternberg komutasındaki ordu, sadece 16 günlük seferden sonra Prusya'ya döndü.[2] Şövalyeler, 1410'da Grunwald Muharebesi'ndeki yenilginin ardından hala toparlanan tarikatın Polonya ile başka bir savaşa hazır olduğuna inanmıyorlardı.[3] Küchmeister, von Plauen'i görevden aldı ve Büyük Üstat oldu. Mayıs 1414'te Polonya ile müzakereleri yeniden başlatmaya çalıştı.[4] Kral Jogaila, von Plauen'i eski durumuna döndürmeyi talep edip herhangi bir uzlaşma girişimini reddettiğinde, görüşmeler bozuldu.[5]
Savaş değiştir
1414 yazında, Kral Jogaila ve Büyük Dük Vytautas'ın orduları, manastır devleti tarafından yönetilen Prusya'yı işgal etti. Osterode (Ostróda) üzerinden Warmia'ya doğru ilerlediler, köyleri yağmaladılar ve ekinleri yaktılar.[6] Töton Şövalyeleri savunma çabalarını Culmerland'da (Chemno Land) yoğunlaştırmayı seçtiler. Şövalyeler kalelerinde kaldılar ve potansiyel bir meydan muharebesinde Leh ve Litvan kuvvetlerinin üstünlüğünü fark ettikten sonra açık bir muharebeyi reddettiler.[7] Küchmeister, işgalci orduları yiyecek ve erzaktan mahrum bırakmayı umarak yakıp yıkma taktiği taktikleri uyguladı. Bu taktik daha sonra bölgede kıtlık ve veba ile sonuçlandı.[7] İşgalcilerin kendileri, uzun Töton kaleleri kuşatmaları yoluyla kesin bir askeri zafer elde etmeyi başaramadılar veya buna istekli değillerdi. Papalık temsilcisi Lozanlı William, anlaşmazlığın diplomasi yoluyla çözülmesini önerdi ve Ekim ayında Strasburg'da (günümüzde Brodnica) iki yıllık bir ateşkes imzalandı.[8] Jogaila ve Vytautas, davalarını Constance Konseyi'ne sunmaya karar verdiler. Ancak, toprak anlaşmazlıkları 1422'de Melno Antlaşması'na kadar çözülmedi.
Kaynakça değiştir
- Özel
- ^ a b Kiaupa, Kiaupienė & Kunevičius 2000, ss. 142-143.
- ^ Urban 2003, ss. 195-196.
- ^ Christiansen 1997, ss. 228, 230-231.
- ^ Ivinskis 1978, s. 348.
- ^ Urban 2003, s. 200.
- ^ Urban 2003, ss. 201-202.
- ^ a b Urban 2003, s. 202.
- ^ Urban 2003, s. 205.
- Genel
- Christiansen, Eric (1997), The Northern Crusades
, 2nd, Penguin Books, ss. 228, 230-231, ISBN 0-14-026653-4 - Ivinskis, Zenonas (1978), Lietuvos istorija iki Vytauto Didžiojo mirties (Litvanca), Rome: Lietuvių katalikų mokslo akademija, s. 348
- Kiaupa, Zigmantas; Kiaupienė, Jūratė; Kunevičius, Albinas (2000) [1995], The History of Lithuania Before 1795, English, Vilnius: Lithuanian Institute of History, ISBN 9986-810-13-2
- Mickūnaitė, Giedrė (2006), Making a great ruler: Grand Duke Vytautas of Lithuania, Central European University Press, s. 35, ISBN 978-963-7326-58-5
- Urban, William (2003), Tannenberg and After, Chicago: Lithuanian Research and Studies Center, ISBN 0-929700-25-2
