Vikipedi

Diyet içecek

Diyet (alternatif olarak şekersiz, sıfır kalorili veya düşük kalorili olarak pazarlanan) içecekler veya hafif içecekler, şekersiz, az kalorili veya hiç kalori içermeyen gazlı içeceklerin yapay olarak tatlandırılmış versiyonlarıdır. Genellikle sağlık bilincine sahip kişilere, şeker hastalarına, sporculara ve kilo vermek, fiziksel zindeliğini geliştirmek veya şeker alımını azaltmak isteyen diğer kişilere yönelik olarak pazarlanmaktadır.

Tarihçe değiştir

Yapay tatlandırıcılar 1878'de sakarinin keşfinden beri bilinmesine rağmen,[1] İspanya'nın Madrid kentinde La Casera'nın (Gaseosa olarak da bilinir) 1949'da siklamat kullanılarak piyasaya sürülmesiyle diyet içecek dönemi ciddi bir şekilde başladı. Şu anda Suntory Beverage and Food Europe'a (SBFE) ait olan ürün halen piyasada. Bunu 1952'de No-Cal zencefil gazozunun gelişimi izledi. Kirsch Beverages'den (Brooklyn, New York) Hyman ve Morris Kirsch, şekerin yerine siklamat kalsiyum kullanarak diyabetik ve diğer şeker kısıtlaması olan hastane hastaları için No-Cal formüle etti. Amerikalıların artan kilo verme arzusunu fark eden Kirsch, No-Cal'ı halka, özellikle de kadınlara pazarlamaya başladı. 1953'e gelindiğinde, içecek New York City ve çevresindeki bölgede popüler hale geldi.[2] Canada Dry, 1954'te Canada Dry Glamour'la bunu izledi.[3]

1958'de Royal Crown Cola, kendi siklamat ve sakarinle tatlandırılmış diyetetik içeceği Diet Rite'ı piyasaya sürdü. Chicago ve Kuzey Carolina'daki son derece başarılı denemelerin ardından RC, 1962'de ülke çapında Diet Rite'ı halk için pazarlamaya başladı. Kısa süre içinde ABD'de Coca-Cola, Pepsi ve RC Cola'nın arkasından en çok satan 4. gazoz oldu.[2]

Ertesi yıl (1963), Dr Pepper kendi içeceği "Dietetic Dr. Pepper"ın (daha sonra Sugar Free Dr. Pepper, ardından Diet Dr. Pepper olarak yeniden adlandırıldı) diyet versiyonunu yayınladı, ancak sadece diyabetik tüketim için tasarlanmış olduğu yanılgısı nedeniyle yavaş satıldı. Aynı yıl, The Coca-Cola Company, Tab ile diyet meşrubat pazarına katıldı, ardından Pepsi, Patio Diet Cola (kısa süre sonra Diet Pepsi olarak yeniden adlandırıldı) ile takip etti. Coca-Cola, 1966'da Fresca'yı ekledi.

Yukarıdaki ürünlerin tümü başlangıçta siklamatlar ve sakarin ile tatlandırıldı ve kısa süre sonra bunun felaket olduğu ortaya çıktı. 1969'da Wisconsin-Madison Üniversitesi'nde yapılan bir deney, bir siklamat kombinasyonunun laboratuvar farelerinde mesane kanserine neden olduğunu buldu,[4] bunu hızla Abbott Labs'den (bir siklamat üreticisi) bir başkası izledi. Bu bulgu, tıp alanında ve halk tarafından siklamatın insanlarda kanserojen olduğunun kanıtı olarak hızla kabul edildi.[5][6] Delaney değişikliği uyarınca, FDA, 1970 yılında yürürlüğe girecek olan yiyecek ve içecek ürünlerinde siklamat yasağını derhal duyurdu. Diyet gazlı içecekler hızlı bir şekilde tek başına sakarin ile yeniden formüle edildi (tüketicilerin ağızda kalan metalik tadı tolere etmesi umuduyla), ancak diyet gazlı içeceklerin pazar payı hızla toplamda %20'den %3'e düştü.[2][7]

1980'lerde sakarini kanserle ilişkilendiren daha ileri araştırmalardan sonra, çoğu üretici 1983'te aspartama geçti.[2][8]

1990'ların başında, çok sayıda şirketin süpermarket raflarında kendi diyet içecekleri vardı. Tab, 1990'ların sonlarında, sakarinin kanser riskinde önemli bir faktör olmadığını gösteren yeni çalışmaların ardından geri döndü. Yine de The Coca-Cola Company, Tab'deki sakarinin bir kısmını NutraSweet ile değiştirerek 1984 reformülasyonunu sürdürdü.

2002 yılına gelindiğinde, bazı içecek şirketleri ürünlerine vanilya ve limon gibi aromaları dahil etmek için çeşitlendirilmiş ve kısa süre sonra bu aromalarla diyet içecekler de üretilmeye başlanmıştır (bkz. Diet Vanilla Coke, Diet Pepsi Vanilla). 2004 yılına gelindiğinde, birkaç alkol şirketi de şekersiz veya "diyet" alkollü ürünler piyasaya sürdü.[2]

Tatlandırıcılar değiştir

Düşük kalorili diyet içeceklerde şekerin yerini almak için birkaç farklı tatlandırıcı kullanılmaktadır. Dünya çapında birincil bileşikler aspartam, sakarin, sukraloz, siklamatlar (ABD dışında), asesülfam potasyum ("Ace K") ve stevia'dır.

Yapay tatlandırmada ideal hedef, sakarozun tam tat ve doku etkilerini bu kalorisiz tatlandırıcılardan bir veya daha fazlası ile tekrarlamaktır. Onlarca yıllık araştırma ve geliştirmeye rağmen, bu hedef hala belirsizliğini koruyor.[9][10] Çoğu tatlandırıcı, genellikle "acı" veya "metalik" olarak tanımlanan belirgin bir ağızda kalan tat taşır.[9][11] Bu ağızda kalan tat algısı yoğun bir şekilde incelenmiştir[12][13] ve kişiden kişiye değişen genetik faktörlere dayandığı görülmektedir.[9][14]

Son yıllarda artan tüketici tercihi "doğal" ürünler ve yapay tatlandırıcıların olası sağlık etkileri konusundaki endişeler, stevia bazlı tatlandırıcılara olan talebi ve üreticileri yeni fitokimyasallar aramaya yöneltti.[9][11]

 
Diet Coke dünya çapında satışlarda bir numaralı olan diyet meşrubattır.

Aspartam değiştir

Yaygın olarak NutraSweet markasıyla bilinen aspartam, en yaygın olarak kullanılan yapay tatlandırıcılardan biridir. 1982'de aspartamla tatlandırılmış Diet Coke'un piyasaya sürülmesi bu eğilimi hızlandırdı. Bugün, en azından Amerika Birleşik Devletleri'nde "diyet", içeceklerde aspartam kullanımıyla neredeyse eş anlamlıdır.

Neotam ve advantam, aspartamın diğer türevleridir. Sırasıyla 1998 ve 2014 yıllarında FDA onayı aldılar. Advantam, tatlandırma için çok küçük miktarlarda kullanılmasına olanak tanıyan yüksek verimliliği (20.000 kat sakaroz) nedeniyle fenilketonürili bireyler için güvenli bir şekilde tüketilme avantajına sahiptir. Bu nedenle, onunla tatlandırılmış ürünlerde fenilalanin uyarı etiketi taşıması zorunlu değildir.[15]

Siklamatlar değiştir

1970 yılında, FDA, sıçanlarda sakarin ile kombinasyon halinde mesane kanserine neden olduğunu bulan bir çalışmanın sonuçlarına dayanarak Amerika Birleşik Devletleri'nde siklamatları yasakladı. Bu etkinin daha sonra kemirgenlere özgü olduğu ortaya çıktı; ne sakarin ne de siklamat artık insan kanserojenleri olarak kabul edilmektedir. Bununla birlikte, siklamat ABD'de yasaklanmaya devam ediyor.[1]

Sukraloz ve asesülfam potasyum; "şekersiz" meşrubatlar değiştir

Son zamanlarda, diğer iki tatlandırıcı artan bir sıklıkla kullanılmıştır: sukraloz (Splend) olarak pazarlanmaktadır) ve asesülfam potasyum ("Sunett" veya "Ace K"). "Ace K" içindeki K, potasyumun kimyasal sembolünü temsil eder. Asesülfam potasyum genellikle tek başına değil, aspartam, sukraloz veya sakarin ile birleştirilir ve kullanımı özellikle küçük içecek üreticileri arasında yaygındır (örn. Big Red). Diet Rite, bugün en yüksek satışı olan aspartamsız diyet meşrubat markası; sukraloz ve asesülfam potasyumun bir kombinasyonunu kullanır.[kaynak belirtilmeli]

ABD'de sukraloz ve Ace-K, 1998'de alkolsüz içeceklerde kullanım için FDA onayı aldı.[15]

Savunucuları, bu tatlandırıcıları kullanan içeceklerin, sadece aspartam ile yapılanlardan daha doğal şeker benzeri bir tada sahip olduğunu ve keskin bir tat bırakmadığını söylüyorlar. Daha yeni aspartam içermeyen içecekler de fenilalanin içermediklerinden fenilketonürikler tarafından güvenle tüketilebilir. Eleştirmenler, tadın daha iyi olmadığını, yalnızca farklı olduğunu söylüyor veya tüm veya bazı yapay tatlandırıcıların uzun vadeli sağlık risklerinin belirsiz olduğunu belirtiyor.[kaynak belirtilmeli]

Evrensel olmasa da, en yeni formülasyonların eski diyet alkolsüz içeceklerden çok daha "normal" (şeker benzeri) bir tadı olduğuna dair yaygın bir anlaşma, Jones Soda gibi bazı üreticileri tadı kilo vermeye çalışmasanız bile içmek için yeterince iyi olduğunu ima eden "şekersiz" etiketi için "diyet" etiketini tamamen terk etmeye sevk etti. (Bu fikir ilk olarak 1984 yılında Diet Coke tarafından "Sadece Tadı İçin" sloganıyla ortaya atıldı.)[kaynak belirtilmeli]

2005 yılında The Coca-Cola Company, Diet Coke with Splenda olarak bilinen sukraloz içeren bir Diet Coke formülasyonu üreteceğini, ancak aspartam versiyonunu da üretmeye devam edeceğini duyurdu. Coca-Cola Classic'in yine sukraloz ile tatlandırılmış şekersiz bir versiyonunun da formüle edildiğine dair söylentiler vardı. Bu formülasyon, asesülfam potasyum ile birlikte aspartam ile tatlandırılsa da, sonunda Coca-Cola Zero olarak adlandırıldı.[kaynak belirtilmeli]

Stevia değiştir

Stevia bazlı tatlandırıcılar, Stevia rebaudiana bitkisinin yapraklarında üretilen tatlı tatlandırıcılı bileşikler olan steviol glikozitleri içerir.

İlk olarak 2013 yılında Arjantin'de piyasaya sürülen Coca-Cola Life, tatlandırıcı olarak stevia ve şeker karışımından yapılmıştır. Pepsi ayrıca stevia ve şekerle tatlandırılmış kolalarının Pepsi Next adlı bir çeşidini piyasaya sürdü.

Sağlık kaygıları değiştir

Pek çok tüketici tatlandırıcıların ve kafeinin aşırı kullanımının olası sağlık etkileri konusunda endişeli.[16][17]

İncelemeler ve diyet uzmanları, şekerler için güvenli bir ikame olarak besleyici olmayan tatlandırıcıların ılımlı kullanımının enerji alımını sınırlamaya yardımcı olabileceği ve kan şekeri ve kilo yönetimine yardımcı olabileceği sonucuna varmıştır.[18][19][20][21]

İsimlendirme değiştir

Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Krallık ve Kanada dışındaki ülkelerde, genellikle "diyet" yerine "light" terimi kullanılır; bazen, İngilizce konuşmayan ülkelerde bile İngilizcede "light" kelimesi kullanılır (örneğin, İspanya'da "Coca-Cola Light").[22] Bunların formülasyonu, "diyet" adlı versiyonlardan biraz farklıdır ve bu nedenle tadı biraz farklıdır.

Kalorisi azaltılmış içecekler değiştir

Düşük karbonhidratlı diyetlerin artan popülaritesinden kâr elde etmek amacıyla Coca-Cola ve PepsiCo, 2004 yılında amiral gemisi kolalarının düşük kalorili versiyonlarını piyasaya sürdü. Ürünler, normal versiyonların yaklaşık yarısını şeker içerir. Pepsi çeşidi Pepsi Edge, sukraloz ve mısır şurubu ile tatlandırılır. Coca-Cola varyantı Coca-Cola C2'nin tatlandırılması, mısır şurubu, aspartam, asesülfam potasyum ve sukralozun bir kombinasyonudur. Pepsi, satışların cansız olduğunu öne sürerek 2005 yılında Edge'i durdurdu. Coca-Cola kısa süre sonra bunu izledi. Pepsi daha sonra 2012'de Pepsi Max'i piyasaya sürdü.

Bir kutu normal kola şekerinin yarısı, bazı popüler düşük karbonhidratlı diyetlerin günlük şeker miktarını hala aşıyor. Bu meşrubatların, karbonhidrat alımına dikkat eden, ancak bunu büyük ölçüde azaltmaya çalışmayan "karbonhidrat bilincine sahip tüketiciler" olarak adlandırılmış olması mümkündür.

Tüketim değiştir

Ulusal Sağlık İstatistikleri Merkezi tarafından yapılan bir araştırmaya göre, 2009-2010 yılları arasında ABD nüfusunun yaklaşık beşte biri 2 yaş ve üzerindeki belirli bir günde diyet içecekler tüketmiş ve %11'i 29,5 ml veya fazla diyet içecek tüketmiştir. Genel olarak, diyet içecek tüketen yüzdesi kadınlarda erkeklere göre daha yüksekti. Diyet içecek tüketen yüzdesi, kadınların erkeklerden daha yüksek bir yüzdesinin diyet içecekler tükettiği 12 ila 19 yaşındakiler dışında her yaşta kadın ve erkek için benzerdi. Hispanik olmayan siyah ve Hispanik insanlarla karşılaştırıldığında, Hispanik olmayan beyaz insanların daha yüksek bir yüzdesi diyet içecekleri tüketmiştir. Çalışma meşrubatlar, meyve içecekleri, enerji içecekleri, spor içecekleri ve gazlı suyun kalorisiz ve düşük kalorili versiyonlarını içeriyordu.[23]

Düzen değiştir

Diyet soda, ABD yasalarında minimum besin değerine sahip bir gıda olarak tanımlanır.[24]

Ayrıca bakınız değiştir

Kaynakça değiştir

  1. ^ a b Kroger (2006). "Low-calorie Sweeteners and Other Sugar Substitutes: A Review of the Safety Issues". Comprehensive Reviews in Food Science and Food Safety (İngilizce). 5 (2): 35-47. doi:10.1111/j.1541-4337.2006.tb00081.x. ISSN 1541-4337.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":0" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  2. ^ a b c d e "Benjamin Siegel "Sweet Nothing: The Triumph of Diet Soda", American Heritage, June/July 2006". 18 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Aralık 2021.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "Siegel" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  3. ^ "What Was the First Diet Soda?". culinarylore.com (İngilizce). 16 Şubat 2014. 11 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2019. 
  4. ^ "Production of mouse urinary bladder carcinomas by sodium cyclamate". Science. 167 (3920): 996-8. February 1970. doi:10.1126/science.167.3920.996. PMID 5411183. 
  5. ^ "Cyclamates and artificial sweeteners". Diabetes. 18 (12): 867-8. December 1969. doi:10.2337/diab.18.12.867. PMID 5361448. 7 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Aralık 2021. 
  6. ^ "Synthetic sweetener consumption and bladder cancer trends in the United States". Nature. 227 (5255): 296-7. July 1970. doi:10.1038/227296a0. PMID 5428205. 
  7. ^ "The Tragic History of RC Cola". www.mentalfloss.com (İngilizce). 14 Nisan 2016. 18 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2019. 
  8. ^ "The Bittersweet History of Sugar Substitutes". The New York Times (İngilizce). 29 Mart 1987. ISSN 0362-4331. 7 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2019. 
  9. ^ a b c d Kowitt (22 Şubat 2017). "The Hunt for the Perfect Sugar". Fortune. 7 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2019.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":1" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  10. ^ "Artificial Sweeteners: The Challenges of Tricking the Taste Buds". Well (İngilizce). 11 Haziran 2012. 13 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2019. 
  11. ^ a b Stanford (19 Mart 2015). "Scientists Are Racing to Build a Better Diet Soda". Bloomberg Businessweek. 7 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2019.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":2" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  12. ^ "Bitter taste receptors for saccharin and acesulfame K". The Journal of Neuroscience. 24 (45): 10260-5. November 2004. doi:10.1523/JNEUROSCI.1225-04.2004. PMC 6730199 $2. PMID 15537898. 
  13. ^ "Artificial sweeteners and salts producing a metallic taste sensation activate TRPV1 receptors". American Journal of Physiology. Regulatory, Integrative and Comparative Physiology. 293 (2): R626-34. August 2007. doi:10.1152/ajpregu.00286.2007. PMID 17567713. 
  14. ^ "Bitterness of the non-nutritive sweetener acesulfame potassium varies with polymorphisms in TAS2R9 and TAS2R31". Chemical Senses. 38 (5): 379-89. June 2013. doi:10.1093/chemse/bjt017. PMC 3657735 $2. PMID 23599216. 
  15. ^ a b "Sugar and Sweeteners". Coloradu State University Extension. Jan 2016. 15 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2018.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: ":3" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  16. ^ "Coffee Health Risks – Harvard Health Publications". Health.harvard.edu. 31 Mayıs 2012. 2 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ekim 2012. 
  17. ^ "Sweetener scrutiny: Are sugar substitutes a helpful tool or an ineffective crutch? - amednews.com". Ama-assn.org. 15 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ekim 2012. 
  18. ^ "Does low-energy sweetener consumption affect energy intake and body weight? A systematic review, including meta-analyses, of the evidence from human and animal studies". International Journal of Obesity. 40 (3): 381-94. March 2016. doi:10.1038/ijo.2015.177. PMC 4786736 $2. PMID 26365102. 
  19. ^ "Low-calorie sweeteners and body weight and composition: a meta-analysis of randomized controlled trials and prospective cohort studies". The American Journal of Clinical Nutrition. 100 (3): 765-77. September 2014. doi:10.3945/ajcn.113.082826. PMC 4135487 $2. PMID 24944060. 
  20. ^ "Non-nutritive sweeteners: review and update". Nutrition. 29 (11–12): 1293-9. 1 Aralık 2013. doi:10.1016/j.nut.2013.03.024. PMID 23845273. 
  21. ^ "Position of the Academy of Nutrition and Dietetics: use of nutritive and nonnutritive sweeteners" (PDF). Journal of the Academy of Nutrition and Dietetics. 112 (5): 739-58. May 2012. doi:10.1016/j.jand.2012.03.009. PMID 22709780. 18 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 27 Aralık 2021. 
  22. ^ coca cola light – Google Search
  23. ^ Consumption of Diet Drinks in the United States 2009–2010. Hyattsville, Md.: U.S. Department of Health and Human Services, Centers for Disease Control and Prevention, National Center for Health Statistics. 2012. 
  24. ^ "Foods of Minimal Nutritional Value". www.fns.usda.gov. Appendix B of 7 CFR Part 210 (İngilizce). Food and Nutrition Service, United States Department of Agriculture. 13 Eylül 2013. 28 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ağustos 2017. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Diyet_içecek&oldid=32317405" sayfasından alınmıştır