Dağıtım (ekonomi)

Ekonomide dağıtım, toplam çıktının, gelirin veya servetin bireyler arasında veya üretim faktörleri (emek, toprak ve sermaye gibi) arasında dağıtılma şeklidir.[1]

Genel teoride ve örneğin ABD Ulusal Gelir ve Ürün Hesaplarında, her çıktı birimi bir gelir birimine karşılık gelir. Ulusal hesapların kullanımı, faktör gelirlerini[2] sınıflandırmak ve Ulusal Gelirde olduğu gibi ilgili paylarını ölçmek içindir. Ancak, kişilerin veya hanelerin gelirine odaklanıldığında, ulusal hesaplarda veya diğer veri kaynaklarında yapılan düzeltmeler sıklıkla kullanılır. Burada, ilgi genellikle hane halkının en tepedeki (veya en alttaki) x yüzdesine, sonraki x 'yüzdesine vb. (eşit aralıklı kesme noktalarıyla tanımlanır, beşte birlik diyelim) giden gelir payı ve onları etkileyebilecek faktörlerin (küreselleşme, vergi politikası, teknoloji vb.) üzerindedir.

Tanımlayıcı, teorik, bilimsel ve refah kullanımları değiştir

Gelir dağılımı, ekonominin ileriye dönük gözlemlenebilir bir elemanını tanımlayabilir. Gelir dağılımı, insan sermayesi teorisi ve ekonomik ayrımcılık teorisi (Becker, 1993, 1971) gibi gelir dağılımını açıklayan teorileri denemede girdi olarak kullanılmıştır.

Refah ekonomisinde, uygulanabilir çıktı olasılıklarının düzeyi, genellikle bu çıktı olasılıkları için gelir dağılımından ayırt edilir. Ancak resmi sosyal refah teorisinde uygulanabilir gelir ve çıktı dağılımlarından seçim yapma kuralları normatif ekonomiyi yüksek bir genellik seviyesinde temsil etmenin bir yoludur.

Neoklasik dağıtım teorisi değiştir

Neoklasik ekonomi'de, her bir üretim faktörünün arz ve talebi, denge çıktısını, geliri ve gelir dağılımını belirlemek için faktör piyasalarında etkileşime girer. Faktör talebi ise, çıktı pazarında o faktörün marjinal-verimlilik ilişkisini birleştirir.[3][4][5][6] Analiz sadece sermaye ve arazi için değil aynı zamanda emek piyasalarındaki gelir dağılımı için de geçerlidir.[7]

Neoklasik büyüme modeli, rekabetçi piyasalarda sermaye ve emek arasındaki gelir dağılımının makroekonomik düzeyde zaman içinde teknolojik değişim ve sermaye stoku ile işgücünün büyüklüğündeki değişimlerle nasıl belirlendiğini açıklar.[8] Beşeri sermaye ile fiziksel sermaye arasında ve sosyal sermaye ile kişisel sermaye arasındaki ayrımla ilgili daha yeni gelişmeler, dağıtım analizini derinleştirmiştir.

İstatistikler değiştir

Vilfredo Pareto, gelir dağılımının bir güç kanunu ile tanımlanabileceğini öne sürdü: buna artık Pareto dağılımı denilmektedir.

Ayrıca bakınız değiştir

Neyin dağıtımı? değiştir

Dağıtım teorileri değiştir

Klasik dağılım teorisi değiştir

Marksist dağıtım teorisi değiştir

Neoklasik dağıtım teorisi değiştir

Normatif dağıtım ekonomisi değiştir

  • Refah ekonomisi
  • Dağıtıcı adalet
  • Adalet (ekonomi)
  • Sosyal seçim teorisi
  • Sosyal refah fonksiyonu

Notlar değiştir

  1. ^ Paul Samuelson and William D. Nordhaus (2004). Economics, 18ci baskı, [end] Glossary of Terms, "Distribution."
  2. ^ "Glossary "Factor income"". Bureau of Economic Analysis, U.S. Department of Commerce. 2 Ekim 2006. 12 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2010. 
  3. ^ John Bates Clark (1902). The Distribution of Wealth. Analytical Table of Contents).
  4. ^ Philip H. Wicksteed (1914). “The Scope and Method of Political Economy in the Light of the ‘Marginal’ Theory of Value and Distribution," Economic Journal, 24(94), pp. 1–23.
  5. ^ George J. Stigler (1941). Production and Distribution Theories: The Formative Years (analytical exposition of successive contributions by ten neoclassical economists from about 1870 to 1910). New York: Macmillan. Chapter-preview links.
  6. ^ C.E. Ferguson (1969). The Neoclassical Theory of Production and Distribution. Cambridge. Description 29 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. & review excerpt.
  7. ^ J.R. Hicks (1932, 2ci baskı, 1963). The Theory of Wages. Londra: Macmillan.
  8. ^ Frank Hahn (2008). "neoclassical growth theory," The New Palgrave: A Dictionary of Economics. Abstract. 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Kaynakça değiştir

ch. 12: How Markets Determine Incomes
ch. 13: The Labor Market
ch. 14: Land and Capital
ch. 14: Appendix Markets and Economic Efficiency .

The New Palgrave: A Dictionary of Economics (1987)'den bazı dağıtım kayıtları:

  • "distribution, law of," v. 1, pp. 869–72, J.B. Clark [1926].
  • "distribution theories, classical," v. 1, pp. 872–76, Luigi Pasinetti.
  • "distribution theories, Keynesian," v. 1, pp. 876–78, Mauro Baranzini.
  • "distribution theories, Marxian," v. 1, pp. 878–83, David M. Gordon.
  • "distribution theories, neoclassical," v. 1, sayfa 883–86, Christopher Bliss.
  • "distributive justice," cilt 1, sayfa 886–88, Edmund S. Phelps.
  • "imputation," cilt 2, sayfa 838–39, Murray N. Rothbard.
  • "inequality between persons," cilt 2, sayfa 821-24, Anthony F. Shorrocks.
  • "interest and profit," cilt 2, sayfa 877–79, Carlo Panico.
  • "marginal productivity theory," cilt 3, sayfa 323–25, Robert F. Dorfman.
  • "Marxian value analysis," cilt 3, sayfa 383–87, John Roemer.
  • "profit and profit theory," cilt 3, sayfa 1014–21, Meghnad Desai.
  • "wages, real and money," cilt 4, sayfa 840–42, Henry Phelps Brown.

The New Palgrave Dictionary of Economics (2008), 2. Baskısından bazı dağıtım kayıtları:

Dış bağlantılar değiştir