Vikipedi

Chris Rea

Christopher Anton Rea (d. 4 Mart 1951, Middlesbrough[1]), İngiliz rock ve blues şarkıcısı, şarkı yazarı, besteci ve gitaristidir. Slide gitar çalmasıyla tanınan "çakıl sesli gitar yiğidi" Rea, ikisi İngiltere Albüm Listesi'nde zirveye çıkan olmak üzere toplam yirmi beş solo albüm yaptı.[2][3][4]

Chris Rea
Chris Rea Varşova Kongre Salonu'nda konser verirken, Şubat 2012
Genel bilgiler
DoğumChristopher Anton Rea
4 Mart 1951 (73 yaşında)
Middlesbrough, North Riding of Yorkshire, İngiltere
Tarzlar
Meslekler
  • Şarkıcı
  • müzisyen
  • şarkı yazarı
  • besteci
Çalgılar
  • Vokal
  • gitar
  • piyano
Etkin yıllar1973–günümüze
Müzik şirketi
  • Magnet Records
  • East West Records
  • Edel Music
  • Warner
  • Rhino
  • Jazzee Blue
Resmî sitechrisrea.com

Birkaç ciddi hastalık nöbetinden kurtulduğu göz önüne alınarak "rock'ın nihai hayatta kalan kişisi" denilen Rea, single'ı "The Road to Hell (Part 2)" ile "sonunda UK Top 10'u kırdığında Avrupalı büyük bir yıldız olmuştu".[5][6] The Road to Hell (1989) albümü, halefi Auberge (1991) albümü gibi albüm listesinin zirvesine çıktı.[6] "I Can Hear Your Heartbeat", "Stainsby Girls", "Josephine", "On the Beach", "Let's Dance", "Driving Home for Christmas", "Working on It", "Tell Me There's a Heaven", "Auberge" ve "Julia" 'gibi birçok hit şarkısı vardır. Ayrıca Elton John ile "If You Were Me" düetini kaydetti.[7] Rea, En İyi İngiliz Erkek Sanatçı için Brit Ödülü'ne 1988, 1989 ve 1990 olmak üzere üç kez aday gösterildi.[8][9][10]

The Road to Hell (1989) ve Auberge (1991) sanatçının en başarılı iki albümü olmuş ve UK Albums Chart listesinde tepeye çıkmıştır. 1978'de Billboard Hot 100 listesinde 12. numaraya çıkan ve Adult Contemporary listesinde 1 numarada üç hafta kalan ve kendisine En İyi Yeni Sanatçı dalında Grammy adaylığını kazandıran 1978 single'ı "Fool (If You Think It's Over)" ile tanınan Rea, hiç Amerika Birleşik Devletleri turu yapmadı. On yıl sonra, "Working On It" Mainstream Rock listesinin zirvesine çıktı. Dünya çapında 40 milyondan fazla albüm sattı.[11]

Biyografi değiştir

Middlesbrough'da doğan ve burada büyüyen Rea'nın ataları İtalyan ve İrlandalıdır. Benzerlerinden farklı olan ve biraz da boğuk denilebilecek sesi ve slide gitar tekniği ile Guinness Rockopedia tarafından "çakıl sesli gözüpek gitarist" olarak tanımlanmıştır.

Akranlarına nazaran daha geç gitarla tanışan Rea, yirmili yaşlarının başında gitar çalmaya başlamış ve yerel gruplarla yaptığı kısa dönem çalışmalardan sonra 1978 yılında solo kariyerine başlamıştır.

Toplam 25 albüm yapan Rea'nın bazı albümleri (Örneğin 2005 yılında yayınladığı Blue Gitars) birden fazla medyadan oluşmaktadır. British Hit Singles & Albums tarafından Rea "80li yılların sonundaki en meşhur İngiliz yorumcu-şarkı sözü yazarı olarak" nitelendirilmiş ve The Road to Hell (Part 2) parçasının UK Top 10 listesine girmesiyle Avrupa çapında üne kavuştuğunu söylemiştir. Bu şarkı Rea'nın listeye giren 18. şarkısıdır.

Filmografi değiştir

1996 yapımı La Passione filmini yazdı ve yapımcılığını üstlendi; bu film, kısmen Rea'nın çocukluğunda yaşadığı motor yarışlarına ve F1 Ferrari pilotu Wolfgang von Trips'e hayran olma deneyiminden esinlendi.[2][12] Rea, 1999 yapımı komedi filmi Parting Shots'ta Felicity Kendal, John Cleese, Bob Hoskins ve Joanna Lumley ile birlikte başrol oyuncusuydu.[13] Rea, ironik bir şekilde, kanserin kendisine altı hafta ömür verdiği söylenen ve hayatını kötü şekilde etkileyen insanları öldürmeye karar veren bir karakteri canlandırdı.[2][13]

Diskografi değiştir

Stüdyo albümleri değiştir

  • Whatever Happened to Benny Santini? (Magnet, 1978)
  • Deltics (Magnet, 1979)
  • Tennis (Magnet, 1980)
  • Chris Rea (Magnet, 1981)
  • Water Sign (Magnet, 1983)
  • Wired to the Moon (Magnet, 1984)
  • Shamrock Diaries (Magnet, 1985)
  • On the Beach (Magnet, 1986)
  • Dancing with Strangers (Magnet, 1987)
  • The Road to Hell (WEA, 1989)
  • Auberge (EastWest, 1991)
  • God's Great Banana Skin (EastWest, 1992)
  • Espresso Logic (EastWest, 1993)
  • La Passione (soundtrack, EastWest, 1996)
  • The Blue Cafe (EastWest, 1998)
  • The Road to Hell: Part 2 (EastWest, 1999)
  • King of the Beach (EastWest, 2000)
  • Dancing Down the Stony Road/Stony Road (Jazzee Blue, 2002
  • Blue Street (Five Guitars) (Jazzee Blue, 2003)
  • Hofner Blue Notes (Jazzee Blue, 2003)
  • The Blue Jukebox (Jazzee Blue, 2004)
  • Blue Guitars (Jazzee Blue, 2005)
  • The Return of the Fabulous Hofner Bluenotes (Jazzee Blue, 2008)
  • Santo Spirito Blues (Jazzee Blue, 2011)
  • Road Songs for Lovers (Jazzee Blue, 2017)
  • One Fine Day (Rhino, sınırlı sürüm, 2019)

Derleme albümleri değiştir

  • New Light Through Old Windows (1988)
  • The Best of Chris Rea (1994)
  • The Best of Chris Rea (1998)
  • The Very Best of Chris Rea (2001)
  • Heartbeats – Chris Rea's Greatest Hits (2005)
  • Chris Rea: The Ultimate Collection 1978–2000 (2007)
  • Still So Far to Go: The Best of Chris Rea (2009)
  • The Journey 1978-2009 (2011)
  • ERA 1 (As Bs & Rarities 1978-1984) (2020)

Kaynakça değiştir

  1. ^ Strong, Martin C. (2000). The Great Rock Discography (5.5yayıncı=Mojo Books bas.). Edinburgh. ss. 800-801. ISBN 1-84195-017-3. 
  2. ^ a b c Roberts, David (1998). Guinness Rockopedia (1.1yayıncı=Guinness Publishing Ltd. bas.). Londra. ss. 354-355. ISBN 0-85112-072-5. 
  3. ^ Sinclair, David (27 Nisan 2006). "Chris Rea". The Times. 24 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Aralık 2017. From being a multimillion-selling, soft-rock tunesmith, Rea, 55, has turned into a hardcore disciple of the electric blues. 
  4. ^ Scott, Danny (3 Aralık 2017). "Me and My Motor: singer Chris Rea". The Sunday Times. 12 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2017. 
  5. ^ "How Chris Rea became rock's ultimate survivor". 3 Ekim 2017. 1 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  6. ^ a b Roberts, David (2005). British Hit Singles & Albums. Londra: Guinness World Records Limited. s. 60. ISBN 1-904994-00-8. 
  7. ^ Gregory, Andy, (Ed.) (2002). The International Who's Who in Popular Music 2002. Psychology Press. s. 424. ISBN 978-1857431612. 
  8. ^ "George Michael wins British Male presented by Noel Edmonds | BRIT Awards 1988". BritAwards channel (YouTube.com). 3 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2022. 
  9. ^ "Phil Collins wins British Male presented by Joe Elliot & Joan Armatrading | BRIT Awards 1989". BritAwards channel (YouTube.com). 7 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2022. 
  10. ^ "Phil Collins wins British Male presented by Kim Wilde | BRIT Awards 1990". BritAwards channel (YouTube.com). 7 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2022. 
  11. ^ "Chris Rea". Apple Music. Archived from the original on 17 Aralık 2020. Erişim tarihi: 7 Kasım 2022. 
  12. ^ Warwick, Matt (29 Mayıs 2016). "Monaco GP: 'I saw Senna's glove – he'd worn through it'". BBC Sport. 2 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2016. 
  13. ^ a b Young, Graham (5 Kasım 2014). "Chris Rea says Birmingham NIA gig will be a 'holiday' from fighting pancreatic cancer". Birmingham Post. 25 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2015. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Chris_Rea&oldid=32310137" sayfasından alınmıştır