Afro-Kübalı

Afro-Kübalı siyahi Küba vatandaşlarının politik olarak uygun görülen sınıflandırılma biçimidir. Benzeri sınıflandırma biçimi Amerika Birleşik Devletleri'nde yaşayan Afrika kökenli vatandaşlar için de Afro-Amerikan şeklinde kullanılır.Afro-Kübalılar'ın kökeni Nijerya'da, Igbo ırkı olarak bilinen etnik gruptur. Köle ticareti döneminde Igbo ırkı genel olarak Küba, Haiti, Jamaika, Barbados ve Belize gibi ülkelerde yoğunluk göstererek dağılmıştır.

Afro-Kübalı

Trinidad, Küba'da oynayan Kübalı çocuklar(2006)
Toplam nüfus
(1899-2002 Küba nüfus sayımı ) siyahlar Küba nüfusunun % 9,08'i melezler Küba nüfusunun % 22,86'sı
Önemli nüfusa sahip bölgeler
Havana , Matanzas , Guantanamo
Diller
kastilya,kreol
Din
Katolik , Afro-Küba dinleri, Protestanlık

Demografi

2001 yılında 11,2 milyon Kübalı nüfus sayımına göre, 1,1 milyon Kübalı kendilerini siyah ve 2,8 milyonu melez olarak tanımlıyor . Bununla birlikte, bu istatistikler insanların kendi ifadelerinden derlenmiştir ve siyahların ve melezlerin gerçek oranı muhtemelen daha yüksektir. Irksal önyargılar “kendini ayrımcılığa” itebilir ve Métis'in bir kısmını kendilerini beyaz ilan etmeye ve siyahların bir kısmını da kendilerini ilan etmeye teşvik edebilir .

Amerika Birleşik Devletleri Araştırmalar Merkezi araştırmacısı Esteban Morales'e göre, çağdaş Küba toplumu çok ırkçı değil: “siyah, beyaz veya karışık ırktan nefret yok. Ne ırk ön yargısı, ne ırk ayrımcılığı ne de ırkçılık sosyal iklime hakim değil” dedi. Etnik ve sosyo-kültürel karıştırma Amerikan kıtasının en yüksek arasındadır ve Amerika Birleşik Devletleri ve diğer bazı Amerika ülkeleri ile karşılaştırılabilir “etnik gettolar” vardır.

Tarih

İspanyol kolonizasyonu

16. yüzyılda İspanyollar Küba'yı fethettikten sonra, şeker kamışı ve tütün tarlalarında çalışmak üzere Afrika'dan siyah köleler adaya getirilmeye başlandı. Yüzlerce yıl boyunca kölelerin çalışma koşulları korkunç kaldı: Alman gezgin Alexander von Humboldt 1826'da bazı plantasyonlarda yılda 100 köleden 15 ila 18'inin öldüğünü yazdı  .

1817 yılında ilk yasa olan temsilciler nüfusun yaklaşık 20% oluşturmaktadır "serbest renkli" bir tabakanın toplumda ortaya çıkmasına yol açtı ve komşu Karayip kolonilerde benzer katmanları sayıca az Küba'da kölelik, kısıtlamak için kabul edildi  . Bu, ırkların karıştırılmasının nispeten erken bir başlangıcına yol açtı. Bununla birlikte, Küba'ya nihai köle ithalatı, Amerikan İç Savaşı'nın sona ermesinden sonra ancak 1865'te durduruldu. 1886'da kölelik kaldırıldı.

Bağımsızlık Savaşı

1869 ayaklanması ve 1895-1898 Küba Bağımsızlık Savaşı sırasında, Afro-Kübalılar İspanyol sömürge rejimi altında en dezavantajlı sosyal grup olarak önemli bir rol oynadılar. Afro-Kübalı generaller Antonio Maceo ve Guillermo Moncada, Küba'da hâlâ ulusal kahramanlar olarak saygı görüyor.

1908'de, Kurtuluş Savaşı gazileri olan Afrikalı Kübalılar, Batı Yarımküre'de siyahların toplumsal çıkarlarını beyaz hükûmetin ayrımcılığına karşı savunan ilk siyah parti olan Partido Independiente de Color'ı kurdular. Parti, siyahlar için tam sivil haklar ve yüksek öğrenime ücretsiz erişim talep etti ve ayrıca büyük Amerikan yatırımcılar tarafından atalarının topraklarından sürülen Afrikalı-Kübalı köylülerin çıkarlarını korumaya çalıştı. ülkenin bağımsızlığı. Siyasi protesto hareketi 1912'de Küba hükûmeti tarafından vahşice bastırılan Oriente eyaletinde (doğu Küba) bir Afro-Küba ayaklanmasıyla sona erdi. Aynı zamanda, çeşitli kaynaklara göre öldürüldü, .

1959 devriminden sonra

1959'un başlarında Fulgencio Batista hükûmetinin düşmesinden sonra, devrimci hükûmetin başkanı Fidel Castro, Afro-Kübalılar da dahil olmak üzere Küba toplumunun tüm gruplarının yaşamını etkileyen sosyal reformları üstlendi. Devrimin ikinci yılında kontrollü siyasi dönüşümler gerçekleştirmek için hükûmet kontrolünde çeşitli kitle örgütleri (sendikalar, kadın ve öğrenci sendikaları vb.) kuruldu. Yavaş yavaş ortadan kalkan veya resmen yasaklanan eski bağımsız derneklerin yerini aldılar. Bununla birlikte, Afro-Kübalıların haklarının korunması için, onlarca yıldır var olan kendi kendini örgütleyen merkezi Afro-Küba sociedades de negros ile aynı işlevleri yerine getirebilecek ayrı bir örgüt., yaratılmadı  : hükûmete göre devrimin zaferi ile varlığı gereksiz hale geldi, çünkü yeni toplumda herhangi bir ayrım biçimine yer yok  .

Genel olarak, Afro-Kübalıların ezici çoğunluğu Fidel Castro'nun yeni rejimini destekledi. Salvador Valdes Mesa, Juan Almeida Bosque, Victor Dreque gibi temsilcileri büyük askeri ve devlet adamları oldular. Afro-Kübalıların anti-komünist Escambray Ayaklanması'na katılımı birliklerde  numaralandırılmıştı, ancak milis hükûmet milislerinin ve propaganda tugaylarının önemli bir bölümünü oluşturuyorlardı. Ancak, önde gelen isyancı komutanlar arasında Afro-Kübalılar Eusebio Peñalver ve Margarito Lansa Flores vardı .

Yeni toplumsal düzende ırkçılığın ve buna bağlı ayrımcılığın geriye kalan unsurlarına işaret eden Afro-Kübalı aktivistler ve aydınlar, böylece yasak bir konuyu gündeme getirdiler ve devrimden sonraki ilk otuz yılda sıklıkla zulme uğradılar. Özellikle, uzun süre Komünist Parti'nin aktivisti olan Fransız eğitimli etnolog ve tarihçi Valterio Carbonel, 1953'ten beri Fidel Castro'yu destekleyen ve 1959'dan beri Castro'nun Büyükelçisi olarak atanan zengin bir Afro-Kübalı aileden geliyor. Küba'dan Tunus'a, 1961'de Afro-Kübalıların durumunu eleştirdiği "Cómo surgió la cultura nacional" adlı sosyolojik bir çalışma yayınladı; kısa bir süre sonra yasaklandı ve yayınlanması yazara Dışişleri Bakanlığı'nda bir göreve mal oldu. ... Birkaç yıl sonra Carbonell, ırkçılıkla mücadele için bir sivil toplum örgütü kurdu, "yeniden eğitim" amacıyla iki yıl zorunlu çalışma kampına, ardından birkaç kez bir psikiyatri hastanesine yerleştirildi  . Carbonel ancak 2005 yılında tartışmalı kitabının düzenlenmiş bir biçimde yeniden basıldığı zaman rehabilite edildi. 2011 yılında, hükûmet gazetesi Granma tarafından “tarih yazımı için değerli kaynaklar” nedeniyle ölümünden sonra ödüle layık görüldü  .

1960'larda ve 1970'lerde, gelenek açısından zengin bir Afro-Küba mezhebi olan Abaqua Brotherhood'un birçok üyesi de devlet kurumları tarafından hedef alındı. Ancak 2005 yılında Küba Adalet Bakanlığı tarafından yasal bir dernek olarak tescil edilmiştir.

Notlar

1. Michael Zeuske : Insel der Extreme, 2. Auflage. 224.
2. ↑ Bert Hoffmann : Kuba. Verlag CH Beck, München, 3. Auflage. 2009, S.29.
3. ↑ Bert Hoffmann: Kuba. Verlag CH Beck, München, 3. Auflage. 2009, S.30.
4. ↑ Silvio Castro Fernandez. La Masacre de los Independientes de Color 22 Nisan 2002 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.  (İspanyolca) . La Jiribilla (31 de enero de 2002). 22 Nisan 2002tarihinde arşivlendi .
5. ↑ Eugène Godfried: "Sociedades de Negros" / "siyahların Toplumlar": Afrika Küba Diyaspora'nın Kültür Sığınakları ve 1959 yılında kendi Ani Kaybolma 9 Mart 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. içinde: AfroCubaWeb vom Eylül 2000, abgerufen AM 17. Mai 2012 (türkisch)
6. ↑ Samuel Farber: 1959 Devriminden bu yana Küba. Eleştirel bir değerlendirme Londra: Haymarket, 2011
7. ↑ Küba'da bandido karşı devrimi, 1959-1965 6 Mayıs 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
8. ↑ Juan Goytisolo'ya ait: Walterio Carbonell, el orden del cimarrón Revolucionario arasında 14 Mayıs 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. yer: El Pais 17. Nisan 2008'de vom, abgerufen 2012 17. Mai (spanisch) duyuyorum
9. ↑ Carlos Moore: Pichón: Bir Anı: Castro'nun Küba'sında Irk ve Devrim Chicago: İnceleme, Chicago Press, 2008, S. 298.
10. ↑ Madeleine is Sautié Rodríguez: Walterio Carbonell, un hito en la nacional historiografía Arşivlendi 13 Eylül 2012. içinde: Granmavom 25. Eylül 2011, abgerufen 17. Mai 2012 (İspanyolca)
11. ↑ Naomi Glassman: Revolutionary Racism in Cuba 27 Temmuz 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. in: Council on Hemispheric Affairs vom 21. Juni 2011, abgerufen am 2. Januar 2012 (türkisch)
12. ↑ Michael Zeuske: Kuba im 21. Jahrhundert. Devrim ve Reform auf der Insel der Extreme. Rotbuch, Berlin 2012, ISBN 978-3-86789-151-6, S. 170, 134.
13. ↑ Patricia Grogg: Problema ırksal gündem a la politica Arşivlendi 10 Temmuz 2012. içinde: IPS Noticias vom 21. Juni 2011, abgerufen am 2. Ocak 2012 (İspanyolca)